Pierwsza zima w Tatrach – Czarny Staw Gąsienicowy

Pomysł o zimowym wyjeździe w Tatry wpadł mi do głowy tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Grudzień w tym roku jest wszakże nie zimowy, a w dodatku w czasie świąt panuje w górach i Zakopanem sakramencki halny, dlatego do ostatniej chwili waham się, czy jechać. W końcu ryzykuję - najwyżej nie pójdę w góry, tylko połażę po Krupówkach.
Kiedy przyjeżdżam na miejsce wiatr nawet się wycisza, a prognozy na dzień następny są obiecujące. Nic nie staje na przeszkodzie, by wyruszyć planowaną trasą: z Kuźnic nad Czarny Staw Gąsienicowy. Nie jestem do końca pewna, czy plan w ogóle jest wykonalny, ponieważ sporo szlaków w Tatrach jest zamkniętych z powodu powalonych drzew, ale chcę się przekonać na własnej skórze, czy podołam. Wybieram drogę żółtą przez Dolinę Jaworzynki z racji tego, że jest mniej zalesiona. Początkowo wszystko wygląda dobrze, aż do miejsca gdzie powalonych jest co najmniej 10 drzew...

Szlak żółty

Na szczęście szybko znajdujemy sposób na obejście przeszkody i żwawo idziemy przed siebie, jednocześnie mając nadzieję, że dalej nie będzie podobnych barykad. Żółty szlak wybraliśmy właśnie ze względu na jego odkryty charakter, pomimo że jest bardziej narażony na lawiny. Jednak z racji tego, że tegoroczna zima jest bezsnieżna, nie mamy też się czym martwić.
Po 20 minutach wędrówki przez Polanę Jaworzynki szlak zakręca w prawo i zaczyna piąć się ku górze. Omijamy pojedyncze drzewa, a pod nogami tylko gdzieniegdzie zalegają płaty lodu. Gdy wychodzimy na odsłonięty teren pojawiają się pierwsze widoki, ale również czujemy silniejsze podmuchy wiatru. Niestety halny dalej wieje, tyle że z mniejszą siłą niż kilka dni temu. 

Grzbiet Gubałówki oraz w oddali Babia Góra

Szlak żółty z widokiem na Kopę Magury

Ścieżka miarowo pnie się ku górze, narażając nas na nieco większy wysiłek. Mocno stąpam po ziemi na otwartym terenie, ale poza wiatrem na szlaku nie czyhają na nas żadne niespodzianki. Po 1,5-godzinnej wędrówce docieramy na Przełęcz między Kopami, gdzie chwilę odpoczywamy podziwiając Giewont i Zakopane. Dzień jest piękny.

Przełęcz między Kopami z widokiem na Giewont

Skupniów Upłaz, Nosal, Gubałówka i Zakopane

Królowy Grzbiet i Tatry Bielskie

Niebawem ruszamy dalej niebieskim szlakiem przez Królową Rówień. Jak nazwa wskazuje idziemy po równym terenie, a po kilkunastu krokach wyłania się przed nami charakterystyczny krajobraz od Żółtej Turni przez Granaty, aż po Kościelec. Idziemy ostrożnie, gdyż lód zalega na całej szerokości drogi, ale nie sposób patrzeć pod nogi... Coś przyciąga wzrok o wiele bardziej.

Żółta Turnia, Granaty, Kozi Wierch, Kozie Czuby, Zmarzłe Czuby i Kościelec

Mały Kościelec oraz Kościelec

Halny smaga chmurami, szaleje wiatr nad szczytami...

Po około 15 minutach marszu nieznacznie tracimy wysokość i osiągamy poziom Hali Gąsienicowej. Słońce przedziera się przez chmury, by po chwili im ustępować, a przed nami wyrasta coraz ładniejszy krajobraz w nowej zimowej odsłonie. Hala jest nieznacznie pokryta białym puchem, serwując turystom namiastkę zimy. By dotrzeć do schroniska pozostaje nam do pokonania krótki odcinek przez polanę i niewielkie zejście. Po kwadransie jesteśmy na miejscu i wchodzimy do środka, by się ogrzać, coś przekąsić i przygotować do dalszej wędrówki. W Murowańcu zastajemy pojedyncze osoby, jest cicho i spokojnie.

Wznoszące się nad halą: Kościelce, Świnica i Pośrednia Turnia

Panorama z Betlejemką: od Kościelca po Liliowe

Schronisko PTTK Murowaniec

Za kolejny cel naszej wędrówki obieramy Czarny Staw Gąsienicowy. Szlak niebieski prowadzi po równym terenie trawersując zbocza Małego Kościelca. W zimie jest to bardzo lawinowy teren, ale przy obecnej jedynce i nieznacznej pokrywie śnieżnej możemy iść spokojnie. Ścieżka jest mocno oblodzona, dlatego posuwamy się powoli, ale bez zimowego sprzętu dajemy radę. Dojście nad staw zajmuje niespełna 30 minut, a jego zimowe otoczenie robi na nas piorunujące wrażenie. Na wpół zamarznięte jezioro, przyprószone śniegiem szczyty, strzeliste turnie... Wygląda groźnie i budzi respekt. Takie tatrzańskie oblicze jest dla nas obojga nowością.

Majestatyczny Kościelec

Kozie Czuby i Kozi Wierch w chmurach

Granaty

Kościelec i szlakowskaz

Lodowe kry na tafli Gąsienicowego

Fale na jeziorze

Nad stawem nie zostajemy długo ze względu na niesprzyjające warunki i niebawem szykujemy się do powrotu tą samą trasą. Po 15 minutach jesteśmy ponownie w Murowańcu, gdzie wchodzimy na ciepłą herbatę. Bacznie obserwuję komunikaty pogodowe, które zapowiadają na popołudnie nasilenie wiatru. Postanawiamy nie zwlekać z powrotem do Zakopanego i ruszamy w kierunku Przełęczy między Kopami. Na podejściu pod Królową Rówień oglądam się ostatni raz za siebie...

Ostatnie spojrzenie

Z bliska

Na przełęczy podejmujemy decyzję o zejściu niebieskim szlakiem przez Boczań, więc skręcamy w prawo. Po chwili teren się odsłania i obserwuję jak na Diabełku wiatr targa turystami idącymi z przodu. Adrenalina osiąga poziom hard, gdy odczuwam te podmuchy na własnej skórze. Ciężko jest mi się utrzymać na nogach, więc staram się iść pochylona, prawie kucając (w dodatku jestem w pełnej asekuracji mojego towarzysza). Z jego pomocą udaje mi się bezpiecznie przejść ten odcinek, ale nie skłamie jeśli powiem, że to była jedna z moich najgorszych sytuacji w górach: kiedy żywioł panował nade mną… Kolejny odcinek wzdłuż Skupniów Upłazu jest łatwiejszy do pokonania, ponieważ osłaniają nas skały, a z każdym krokiem znajdujemy się niżej. Nie wiemy tylko, co nas czeka na szlaku, który prowadzi w dużej części przez las. Mamy sporo szczęścia, kiedy okazuje się, że parę godzin wcześniej droga została udrożniona przez TPN. Możemy swobodnie schodzić do Kuźnic. Swobodnie nie znaczy spokojnie, ponieważ niemałego stracha napędzają nam trzeszczące drzewa smagane wiatrem. Po 30 minutach szybkiego marszu wychodzimy z lasu, a na kwaterę pozostaje nam 15 minut marszu asfaltem. 
Kiedy wchodzimy do ciepłego pokoju doceniamy spokój i komfort. Niepostrzeżenie wskakuję pod koc i analizuję dzisiejszy dzień. Rozmyślam... Dziś góry pokazały siłę żywiołu, jakim jest wiatr. Nie tylko przez sytuację pokonania odkrytego odcinka, ale również obraz zniszczeń jakie poczynił halny przez ostanie 4 doby. Przerażający widok pozostanie na długo w mojej pamięci, a tatrzański drzewostan już nigdy nie będzie taki sam...

Szlak zamknięty - przejście na własną odpowiedzialność...

A.N.

28.12.2013