Czerwone Wierchy - grzbietem od Kasprowego do Ciemniaka

Ostatni dzień mojego pobytu w Tatrach został zarezerwowany dla Czerwonych Wierchów. Taka wisienka na torcie na koniec urlopu 😊 Wstaję paradoksalnie trochę wcześniej niż zwykle, bo chce oszczędzić nogom podejścia na Kasprowy i wyjechać nań kolejką. Do Kuźnic docieram chwilę przed 6:00, ale dopiero około 8:00 wsiadam do wagonika. Po 20 minutach znajduje się na Kasprowym Wierchu i podziwiam rozległą panoramę, którą oferuje ten szczyt. Widok o poranku w połączeniu z ciszą robią robotę 😀

Sucha Przełęcz, Liptowskie Kopy, Hrube i Krywań

Z Beskidem i Świnicą

Tomanowy Wierch, Tomanowa Przełęcz, Czerwone Wierchy i Goryczkowe Czuby

Goryczkowe Czuby, Czerwone Wierchy i Giewont

Obserwuję, że turyści w większości zmierzają w kierunku Świnicy, co dla mnie oznacza spokojniejszy szlak na Czerwone Wierchy. Słońce coraz mocniej grzeje i nic nie zapowiada, by pogoda mogła się zepsuć. W świetnym humorze opuszczam Kasprowy Wierch i rozpoczynam wędrówkę grzbietem Goryczkowych Czub. Szlak jest bardzo wygodny - maszeruję wygodnym terenem, czasem przechodząc przez szczyty, a czasem ścieżka trawersuje ich zbocza. Jest bardzo widokowo, a typowy letni krajobraz skrada moje serce. Zielone zbocza Tatr Zachodnich połyskujące w promieniach słońca, robią spektakularne wrażenie.

Ja i Goryczkowe

Goryczkowa Czuba

Tomanowa Przełęcz, Czerwone Wierchy i Suche Czuby

Krywań i Rycerowe

Czerwona ścieżka miejscami jest wąska, ale teren nie jest eksponowany, więc mijanki idą gładko. Idzie się rewelacyjnie i ani się obejrzałam, docieram na Przełęcz pod Kopą Kondracką. Wraz z upływem kilometrów zmienia się perspektywa Giewontu, jedne widoki mijają, by w ich miejsce pojawiały się nowe.

Przełęcz z widokiem na Giewont

Kopa Kondracka

Rycerz podglądany zza kosówki...

Po chwili postoju na przełęczy, rozpoczynam podejście na pierwszy z Czerwonych Wierchów - Kopę Kondracką. Kondycyjnie jak to w górę trzeba ustabilizować oddech, ale poza tym bez żadnych trudności. Szczyt zdobywam po upływie 20 minut i podziwiam rozległą panoramę Tatr Zachodnich i Wysokich. Tym samym zdobywam mój pierwszy dwutysięcznik! Jest duma! 😄

Widok na południe

Na północ Śpiący Rycerz

A na zachód ja z Małołączniakiem i Krzesanicą

Ze szczytu spoglądam na dalszą trasę i trzy zielone kopy, na które muszę się jeszcze dziś wdrapać. Pierwszy w kolejce jest Małołączniak, a podejście nań wygląda najostrzej. Nie ma na co czekać. Żeby nie było zbyt łatwo, najpierw tracę wysokość, schodząc do Przełęczy Małołąckiej, by potem krok po kroku zdobywać szczyt. Staram się nie myśleć o wysiłku i delektuję się widokami, a oddech wyznacza mi tempo. Po 30 minutach marszu staję na szczycie Małołączniaka, znajdując się tym samym na wysokości 2096m n.p.m. Po kilku zdjęciach kładę się na trawiastym zboczu i ładuję akumulatory każdym milimetrem krajobrazu, który mnie otacza.

Giewont widoczny z Przełęczy Małołąckiej

Rycerowe z kwiecistej perspektywy

Czarne chmury nad Kopą Kondracką

Tam idę... - Krzesanica i Ciemniak

Po odpoczynku ruszam w kierunku najbardziej charakterystycznego i zarazem najwyższego szczytu z masywu Czerwonych Wierchów – Krzesanicy. Góra ta słynie z mnóstwa kamiennych kopczyków ułożonych na jej szczycie oraz stromych północnych ścian opadających ku dolinie Mułowej. Najpierw po drodze zaliczam Litworową Przełęcz, a potem wio w górę. Dzisiejsza trasa jest wyczerpująca kondycyjnie ze względu na częste podejścia i zejścia, ale wszelkie wysiłki są rekompensowane przez widoki. Po 20 minutach docieram na szczyt, chwilę się rozglądam i ruszam dalej.

Kopczyki z widokiem na Tomanowy Wierch, Smreczyński Wierch, Kamienistą i Bystrą

Szlak usłany kopczykami

Tomanowy, Smreczyński, Kamienista, Bystra, Starorobociański i Jarząbczy

Ostatnie podejście dzisiejszego dnia czeka mnie na Ciemniak. Idę ostrożnie, bo grunt pod nogami jest sypki, a zbocza Krzesanicy strome. Mijam Mułową Przełęcz i po chwili podchodzę na czwarty z Czerwonych Wierchów. Obracam się za siebie i podziwiam północne ściany Krzesanicy, które robią wrażenie. Po 15 minutach znajduje się na ostatnim ze szczytów i cieszę się, że odtąd będzie już tylko w dół. Sporo się dziś nachodziłam, więc po znalezieniu dogodnego miejsca robię dłuższą przerwę - zarówno na jedzenie jak i podziwianie widoków. Przyda mi się, zwłaszcza że zejście zapowiadane jest na 3-godzinne.

Krzesanica w pełnej odsłonie

Giewont, Małołączniak i Krzesanica

Ornak, Iwaniacka Przełęcz oraz Kominiarski Wierch; w oddali Rohacze, Wołowiec i Salatyn

Drogę powrotną rozpoczynam stromym zejściem do Chudej Przełączki. Co prawda na rozstaju kusi mnie, by odbić w prawo w kierunku Tomanowej Doliny, ale czuję już nieco zmęczone nogi, więc wybieram krótszy wariant czerwonym szlakiem wprost do Doliny Kościeliskiej. Początkowo trawersuję Upłaziańską Kopę, gdzie na mijankach jest dość ciasno, ale mimo wszystko droga idzie sprawnie. Po 40 minutach marszu osiągam Piec - 1450m n.p.m., i na chwilę przystaję zaczerpnąć wody oraz widoku na Giewont 😊

Sarnia Skała i Giewont

Odtąd trasa prowadzi pośród kosówki, a z czasem zmienia się w polany i las. Z każdym kolejnym krokiem moje nogi coraz bardziej odczuwają limit łażenia, a wędrówka zaczyna mi się niesamowicie dłużyć. Dopiero po 2 godzinach docieram do końca szlaku czerwonego i wkraczam na deptak w Kościeliskiej. W Kirach wsiadam do pierwszego lepszego busa i wracam na kwaterę do Zakopanego. To był męczący dzień, ale dla takiego pożegnania z Tatrami warto było się poświęcić. Czerwone Wierchy zaspokoiły moje wszelkie oczekiwania, a trasa grzbietem Tatr Zachodnich to widokowy strzał w dziesiątkę.

A.N.

18.07.2013