Eksploracja Doliny Kościeliskiej - jaskinie, wąwozy i jezioro

Po rozgrzewce pora zacząć urlop pełną parą, niestety warunki pogodowe nie są sprzyjające i psują nam nieco szyki. Jesteśmy jednak przygotowani na każdą ewentualność i mamy alternatywny plan. Skoro jest pochmurno, ale jeszcze nie pada, to postanawiamy udać się do Kir i zwiedzić od podszewki Dolinę Kościeliską, która skrywa wiele zakamarków.
O 7:30 startujemy z parkingu i zielonym szlakiem rozpoczynamy wędrówkę. Szeroka żwirowa droga wiedzie wzdłuż potoku i jesteśmy na niej zupełnie sami, co w tej dolinie jest nadzwyczaj niespotykane... 

Potok Kościeliski

Kierunek Hala Ornak

Za pierwszy cel obieramy Jaskinię Mroźną, ale jak wkrótce się okazuje jest otwarta dopiero od godziny 9:00. Bez zastanowienia idziemy więc dalej, a do jaskini wrócimy w drodze powrotnej. Po 45 minutach docieramy na Polanę Pisaną, a tam dostrzegamy żółty szlak, którym będziemy kontynuować wędrówkę. Skręcamy w lewo i już po chwili wchodzimy do Wąwozu Kraków.

Wąwóz Kraków

Idziemy wąską ścieżką po kamieniach między dwoma opadającymi ścianami. Klimat jest mroczny, a zarazem magiczny. Wewnątrz wąwozu przez panującą wilgoć jest sporo chłodniej, a cisza która nam towarzyszy jest przenikająca. Co ciekawe wąwóz zawdzięcza swą nazwę podobieństwu do wąskich krakowskich uliczek, które rzekomo dostrzegli górale. Tymczasem my idziemy ostrożnie po śliskich kamieniach, by po chwili dotrzeć do wysokiej drabinki.

To nie żadna Orla, to tylko Wąwóz Kraków

Ubieramy na dłonie rękawiczki, by pewnym chwytem pokonać mokrą i zimną drabinę. Chwila koncentracji i po chwili jesteśmy na górze, gdzie pojawiają się łańcuchy, prowadzące wprost do wlotu jaskini - Smoczej Jamy. Aby do niej wejść trzeba mieć własne źródło światła, więc czym prędzej odpalamy czołówki i znikamy wewnątrz, gdzie jest mokro i błotnisto, co nieco utrudnia jej pokonanie, a zwłaszcza podciąganie się po łańcuchach. Jaskinia jest bardzo krótka i jej przejście zajmuje dosłownie 2 minuty. Szału może nie ma, ale gdyby ktoś jednak spanikował, tudzież nie lubił ciemnych dziur, to jaskinie można obejść lewą stroną po łańcuchach. Zawrócić natomiast nie można, bo szlak począwszy od Wąwozu Kraków jest jednokierunkowy.

Ubezpieczony odcinek

Ciśniemy do góry

Wylot Smoczej Jamy

Przy wylocie jaskini ponownie odnajdujemy żółte znaki i podążamy wąską ścieżką przez las. Po delikatnym zejściu znajdujemy się z powrotem na Polanie Pisanej i kontynuujemy wędrówkę Doliną Kościelską. 

Suchy Wierch

Urwiste zbocze

Niezwłocznie zmierzamy do kolejnego punkt programu. Po niecałym kwadransie marszu przechodzimy przez mostek, za którym odbijamy w prawo i szlakiem czerwonym podążamy w kierunku Jaskini Mylnej. Droga prowadzi po kamieniach w górę i jest ubezpieczona łańcuchami. Szybko nabieramy wysokości i po około 10 minutach jesteśmy u jej wlotu. Czas zwiedzić jedną z ciekawszych jaskiń tatrzańskich, dostępnych bez przewodnika.
 

Szlak czerwony do Jaskini Mylnej

Tamtędy...

Przed do wejściem jaskini, ponownie odpalamy czołówki i zaciekawieni wchodzimy do środka. Pierwsza komora jest szeroka oraz posiada dostęp do naturalnego źródła światła - jest to skalne okno, zwane Oknem Pawlikowskiego. Z każdym krokiem musimy jednak przeciskać się przez coraz niższy korytarz, a w dodatku rozglądać się uważnie za oznaczeniami, ponieważ nie bez powodu jaskinia nosi nazwę Mylnej. W 1945r. w korytarzach jaskini zbłądził ksiądz Józef Szykowski, a jego ciało zostało odnalezione dopiero 2 lata później. Bynajmniej nie chcę nikogo straszyć, jednak zalecam zwiedzanie jaskini conajmniej we dwoje, obowiązkowo z własnym źródłem światła i zapasowymi bateriami.

Wąsko, ciemno i zimno...

Niestety w pewnym momencie jesteśmy zmuszeni zawrócić. Jest na tyle nisko, że trzeba by się czołgać, a podłoże jest pełne wody i błota. Szkoda nam przede wszystkim ciuchów, bo nie mamy zamiaru przez kolejne 2 godziny chodzić w mokrych i do tego ubłoconych. Wrócimy tu przy okazji lepszej pogody i z mniejszymi plecakami lub nawet bez nich.
Z powrotem do doliny musimy podążać drogą, którą tu się dostaliśmy, czyli pod prąd, gdyż szlak również jest jednokierunkowy. Na szczęście z naprzeciwka nie widać żywej duszy, więc sprawnie wracamy na zielony szlak i kontynuujemy wędrówkę wprost na Halę Ornak. Maszerujemy nie więcej niż 25 minut, gdy przed nami wyłania się schronisko. Wchodzimy do środka ogrzać się i nieco odpocząć.

Schronisko na Hali Ornak

W schronisku również pustki. Pijemy ciepłą herbatę i śledzimy na mapie naszą dalszą trasę. W międzyczasie niestety zaczął padać deszcz i to na tyle intensywnie, że nie mamy, co się stąd ruszać. Oczywiście żadne z nas nie rozpacza z powodu dodatkowych minut lenistwa, wręcz przeciwnie 😉 Ponadto uświadamiamy sobie słuszność podjętej przez nas decyzji o odwrocie z Jaskini Mylnej, a staje się to w momencie, kiedy do schroniska wchodzą dwie dziewczyny kompletnie wysmarowane błotem. Odpowiedź może być tylko jedna: czołganie w Mylnej...
Mija godzina, gdy pojawia się iskierka nadziei. Deszcz już nie pada tylko delikatnie siąpi, więc korzystając z okazji pakujemy szybko plecaki i ruszamy w drogę. 

Przejaśnia się...

Wracamy kawałek do rozstaju szlaków i skręcamy w prawo zgodnie z czarnymi znakami. Podążamy do kolejnego punktu na naszej dzisiejszej trasie, czyli nad Smreczyński Staw. Kręta ścieżka prowadzi przez las, a do celu czeka nas tylko jedno podejście. Po 15 minutach docieramy nad jezioro, które swoją nazwę zawdzięcza położeniu w otoczeniu świerków. Jest to jedyny staw po polskiej stronie Tatr Zachodnich udostępniony turystycznie. Klimat jest tutaj bajkowy, ludzi niewielu, ale niestety góry są skutecznie zasłonięte przez chmury, co psuje nam widoki. Nie mniej jednak przystajemy na chwilę pokontemplować w ciszy. 

Szlak czarny

Smreczyński Staw

W otoczeniu świerków

Po kilku zdjęciach i wyciszeniu powoli rozpoczynamy drogę powrotną, co nie znaczy, że to koniec atrakcji na dzisiaj. W zasadzie kierujemy się już do wylotu Doliny Kościeliskiej, ale po drodze mamy jeszcze Jaskinie Mroźną, którą rano musieliśmy pominąć ze względu na późniejsze godziny zwiedzania. Maszerujemy dobrym tempem, a przy Lodowym Źródle skręcamy w prawo i kontynuujemy wędrówkę czarnym szlakiem. Podążamy wzdłuż drewnianych barierek po śliskich kamieniach, a podejście kondycyjnie daje popalić.

Powrót Doliną Kościeliską

Szlak czarny do Jaskini Mroźnej

Po 10 minutach docieramy do jaskini i uiszczamy opłatę za wstęp (4zł od dorosłego), ponieważ jest to jedyna oświetlona jaskinia w Tatrach Polskich. Gdy wchodzimy do środka, czujemy chłód, ale pomimo 4 stopni panujących w jaskini nie jest przenikliwie zimno. W zasadzie to przyjemna odmiana od dusznego powietrza na zewnątrz. Od razu zauważamy, że trzeba być zwinnym, żeby swobodnie poruszać się wąskimi korytarzami. Jaskinia jest oświetlona i w pełni asekurowana poprzez barierki i schody, ale zdarzają się również trudniejsze miejsca. Czasami jest wąsko, nisko i pochyło...
 

Wejście

Zdjęcie było robione prosto...

Zaporęczowana droga

Stromo i sypko

W korytarzu spotykamy także takie momenty gdzie trzeba kucać, żeby się zmieścić. Wtedy robi się zabawnie, bo o ile ja się jakoś prześlizgnę, to Bartek ma większy problem z pokonaniem tych fragmentów. Wygląda jednak przeuroczo, a przeciskaniu towarzyszy kupa śmiechu 😉

W tamtą dziurę trzeba wejść...

Kolejna przeszkoda

Nadchodzi gąsienica 😉

Spokojniejszy moment

W całej swej okazałości jaskinia moim zdaniem jest warta odwiedzenia. Posiada długie i różnorodne tunele, a w środku panuje niesamowity klimat. Zwiedzanie zajmuje około 30 minut i z chęcią tam jeszcze kiedyś zaglądnę (o ile przekonam Bartka 😉). Po wyjściu z jaskini doznajemy szoku temperaturowego i zatrzymujemy się na chwilę, by dojść do siebie. Po odpoczynku czeka nas zejście drewnianymi schodami do Doliny Kościeliskiej.

Zejście z jaskini

Sporo tych schodów

Z miejsca gdzie wracamy na szlak zielony, pozostaje nam 30 minut marszu do samochodu, a potem powrót wprost na kwaterę.
Gwoli podsumowania dzisiejszy dzień był zmienny, zaskakujący i na pewno pełen wrażeń. Była to miła odmiana, pokazująca że w Tatrach każdy znajdzie coś dla siebie i nie od razu trzeba zdobywać wysokie szczyty. Mam jednak nadzieję, że po eksploracji doliny na następny dzień pogoda będzie na tyle łaskawa, by pozwolić nam na zdobycie jakiegoś wierzchołka. W końcu my właśnie po to przyjechaliśmy 😄

A.N.

01.09.2014