Z głową w chmurach… Kopa Kondracka i Giewont

Godzina 5:00. Zaczyna dzwonić budzik. Za oknem mglisto, nad Zakopanem nisko wiszą chmury. Wczorajszy dzień w dolinach pozostawia niedosyt i dziś mamy ochotę na szczytowanie. Według prognoz na Giewoncie ma być bezwietrznie i pełne słońce. Nie pozostaje nam nic innego jak wiara i nadzieja, że tak właśnie będzie...
O 6:30 opuszczamy kwaterę i zmierzamy w kierunku Kuźnic. Szybkim krokiem docieramy do pierwszych tabliczek i spoglądamy na czas do Hali Kondratowej - 1h 10min. No to start! 

Kuźnicki szlakowskaz

Pierwszy etap wędrówki czeka nas szeroką brukowaną drogą. Nad naszymi głowami niezmiennie wiszą chmury, a my wciąż mamy nadzieję, że meteoblue nie zawiedzie. Na rozstaju szlaku niebieskiego, wybieramy wariant lewy, czyli omijający Hotel Górski i po 30 minutach marszu znajdujemy się u podnóża Polany Kalatówki.

Polana Kalatówki, Hotel Górski, bacówki i owieczki

Idziemy przed siebie do ponownego połączenia niebieskich szlaków, po czym wchodzimy w piętro lasu. Powietrze jest wilgotne i ciężkie, więc po drodze kolejno zrzucamy z siebie warstwy ubrań. Maszerujemy ścieżką ułożoną z kamieni, które są nieco śliskie po wczorajszym deszczu. Po ostatniej prostce wychodzimy na otwarty teren i po 20 minutach wyłania się przed nami schronisko na Hali Kondratowej - planowy punkt pierwszego postoju. Półgodzinną przerwę wykorzystujemy na posiłek przed podejściem, toaletę oraz zdjęcia. Schronisko o typowym górskim klimacie mnie urzeka. Niewielka, drewniana chata ma w sobie coś magicznego i przyciągającego. 

Schronisko na Hali Kondratowej

Jeszcze jeden kadr w towarzystwie wierzbówki

Po odpoczynku ruszamy dalej i kierujemy się na lewo - zielonym szlakiem na Przełęcz pod Kopą Kondracką. Dokładnie tak, bo chociaż naszym celem dziś jest Giewont, to postanowiliśmy go zdobyć od strony Czerwonych Wierchów, co by nam za łatwo i krótko nie było. Póki co atmosfera na Hali Kondratowej jest mroczna i tajemnicza, czyli w skrócie zero gór tylko chmury 😉

Tam gdzieś jest Kopa Kondracka

Początkowo wąska ścieżka prowadzi przez polanę, by po chwili piąć się kamiennymi stopniami w górę. W Dolinie Kondratowej robimy krótki postój na łyk wody i nagle coś rzuca mi się w oczy:
- Bartek, co to się tam w dole rusza, czy to dzik...?
- Gdzie?
- Osz Ty… przecież to niedźwiedzica z trójką młodych! 
Rodzinka właśnie przyszła na jagodowe śniadanie. Na szczęście była między nami spora odległość – ok. 100m, ale i tak jakoś zaczęliśmy iść szybciej (ciekawe dlaczego?😜). Czuliśmy się trochę niepewnie, ponieważ chmury znacznie ograniczały widoczność, tak więc ja obserwowałam to, co się dzieje przed nami, a Bartek zabezpieczał tyły 😉

Mgliste podejście

Niedźwiedzia rodzinka

Po chwili szlak robi się coraz bardziej stromy i zaczyna prowadzić zakosami w kierunku przełęczy. Podejście kondycyjnie daje nieźle popalić, ale staramy się utrzymać równe tempo, dzięki czemu sprawnie nam idzie. Po 40 minutach marszu niespodziewanie pojawiają się pierwsze promienie słońca. Czyżby rozwiało chmury? Otóż nie, one zostały poniżej... Widok jest niesamowity! Uśmiechamy się szeroko do siebie, bo takie cudo zdarza nam się w Tatrach po raz pierwszy. Nie ma takich słów, by opisać jakie wrażenie robi morze chmur w górach...

Giewont ponad morzem chmur

Za nami

Dalej maszerujemy w świetnych humorach, a droga wciąż pnie się bardziej i bardziej w górę. Powoli opadam z sił, gdy ku mojemu zaskoczeniu docieramy do celu po godzinie. Przełęcz po Kopą wita nas niesamowitym widokiem na Tatry Wysokie i Zachodnie otoczone oceanem chmur.

Kasprowy Wierch i Tatry Wysokie z górującą Świnicą

Liptowskie Kopy i Krywań

Giewont

Kopa Kondracka

Na miejscu spotykamy trzech zakonników w habitach z wielkimi plecakami i przysłuchujemy się ich filozoficznej rozmowie 😉 Przysiadamy na chwilę na kamieniu, by uzupełnić energię i podziwiamy otaczający nas krajobraz. Takiej niespodzianki od matki natury się nie spodziewaliśmy, więc nasze gęby nie przestają się uśmiechać 😁 Po kilku minutach ruszamy w dalszą drogę. Przed nami podejście na Kopę Kondracką, które zajmuje dosłownie kwadrans. Szlak nie jest ani stromy ani wymagający, ale za to bardzo widokowy. Skrzętnie wykorzystuję każdy kawałek panoramy i łapię ją w obiektywie.

Przełęcz pod Kopą, Goryczkowe, Kasprowy, Świnica

Szczyty ponad chmurami

Tatry Wysokie od Beskidu aż po Krywań

Gdy stajemy na wysokości 2005m n.p.m. czas zatrzymuje się w miejscu. To co widzimy przerasta nasze najśmielsze oczekiwania. To jest ten moment, kiedy zapycha dech w piersi. Ten moment kiedy patrzę i nie wiem co powiedzieć, bo wszystko wydaje się zbyt banalne... Ciężko nam oderwać wzrok od zjawiska inwersji. Niesamowity jest ten ruch chmur, a zarazem stateczność gór... Ta wędrówka na pewno długo zostanie w mojej pamięci 💙

Ocean chmur zalewa Goryczkowe, Kasprowy i Beskid

Wyspa Giewont tonie...

Małołączniak i Krzesanica

Po naładowaniu akumulatorów pora iść dalej. Teraz czas na Giewont, więc obieramy szlak żółty i kierujemy się na Przełęcz Kondracką. Ścieżka prowadzi grzbietem i jest obecnie w remoncie, więc mamy nieco utrudnione zejście, bo sypki grunt ucieka spod butów. Na szczęście wszystkie niedogodności są rekompensowane przez otaczające nas widoki. Aż mi się chce podskakiwać z radości!

Na żółtym szlaku

Jest moc !

Przełęcz pod Kopą Kondracką, Goryczkowe Czuby, Kasprowy Wierch
oraz Liptowskie Kopy i Tatry Wysokie

Zbliżenie na Przełęcz pod Kopą Kondracką i szlak nań prowadzący

Po 30 minutach marszu docieramy do krzyżówki szlaków na Przełęczy Kondrackiej i ponownie wchodzimy w chmury. Zatrzymujemy się na około pół godziny i pożywiamy przed ostatnim podejściem tego dnia. Jesteśmy na wysokości 1725m n.p.m. Postój spędzamy we mgle, ale jesteśmy przekonani, że wraz z wysokością krajobraz się zmieni. Nie mylimy się. Ruszamy na Giewont niebieskim szlakiem, który prowadzi kamiennym duktem pośród kosówki. Z każdym krokiem powietrze jest coraz bardziej przejrzyste, a niebawem znów ujrzymy błękitne niebo. Maszerujemy niewymagającym terenem i po 10 minutach osiągamy Wyżnią Przełęcz Kondracką. Jesteśmy już na dobre ponad granicą chmur i pewnym krokiem podążamy na szczyt. Nie ma co zwlekać, nie ma na co czekać 😉

Wyżnia Przełęcz Kondracka

Wędrówkę kontynuujemy po skalnych stopniach, cały czas mając przed sobą punkt odniesienia w postaci krzyża na szczycie. Ruch turystyczny jest raczej znikomy, więc spokojnie możemy zatrzymywać się na zdjęcia. W pewnym momencie szlak rozdziela się na podejściowy i zejściowy, i odtąd podążamy jednokierunkową ścieżką po skałach.

Ja pod Giewontem

Krzyż na szczycie

Po chwili docieramy do pierwszych łańcuchów. Zakładamy rękawiczki na dłonie i ciśniemy dalej. Trudności techniczne są znikome, ekspozycja również, jednym słowem idealna opcja dla osób zaczynających przygodę z ubezpieczonymi szlakami. W dodatku jak wspominałam turystów na trasie niewielu, więc zatorów i kolejek brak.

Po łańcuchach na szczyt

Tak oto po 10 minutach zdobywamy Giewont. Oczywiście brak tłumów, nie oznacza że jest całkiem pusto. Krzyż na szczycie standardowo oblegany, ale na szczęście większość piechurów przygotowuje się już do zejścia. Czym prędzej zajmujemy ich miejsce na kamiennej podstawie i rozpoczynamy popas. Godzina należy do nas. W samo południe pod krzyżem łapiemy wrześniowe promienie słońca. Obserwujemy otaczający nas krajobraz, wierzchołki ponad morzem chmur i zastanawiam się czy może być coś wspanialszego. Jest niesamowicie, cudownie i pewnie przymiotników by brakło, więc po prostu powiem: jest zajebiście!

Na szczycie Giewontu!

Nad oceanem wznoszą się: Hawrań i Płaczliwa Skała, Koszysta, Granaty, Kozi i Świnica;
Kasprowy Wierch i Goryczkowa Czuba

Ponad chmurami: I plan Goryczkowa Czuba; II plan: Kasprowy Wierch i Liptowskie Kopy:
III plan: Lodowy, Granaty, Kozi, Świnica, Koprowy, Hrube i Krywań

Na południe Goryczkowe i Kopa Kondracka, w oddali Hrube i Krywań

Przełęcz Kondracka, Kopa Kondracka oraz Małołączniak

Niestety wszystko co dobre szybko się kończy. Po wspomnianej godzinie powoli przygotowujemy się do zejścia, które wyznaczone jest po przeciwnej stronie kopuły szczytowej. Ostatni raz spoglądam za siebie, biorę głęboki wdech i ruszam, a aż do rozwidlenia szlaków kierunek wyznaczać nam będą łańcuchy. Czasami bywają pomocne, bo skały na Giewoncie są sakramencko wyślizgane (nie ma co się dziwić, jak przewalają się tędy tabuny ludzi). Na szczęście dziś schodzimy sami, nic się nie korkuje, więc robimy kilka lanserskich zdjęć 😉

Majestatyczny...

Po łańcuchach w dół...

Pełna profeska 😉

Asekuracja...

Po około kwadransie ponownie znajdujemy się na Wyżniej Kondrackiej Przełęczy, skąd skręcamy w prawo i zmieniamy znaki niebieskie na czerwone. Kierunek - Dolina Strążyska.

Rozpoczynamy zejście...

Szlak prowadzi wąską ścieżką, która trawersuje zbocza Giewontu. Zejście póki co jest spokojne, pozbawione stromizn. Im niżej się znajdujemy, tym robi się chłodniej, aż w końcu ponownie wchodzimy w chmury. Mijamy sporo osób z naprzeciwka, a po 20 minutach marszu docieramy do Przełęczy Siodło.

Siodło pod Małym Giewontem

Ostrożnie pokonujemy formację skalną, po czym szlak zakręca mocno w prawo. Podłoże jest mało przyjemne, piarżyste, ale niebawem wchodzimy w piętro lasu i wygodnie podążamy kamiennym duktem. Po godzinie monotonnego marszu osiągamy Przełęcz w Grzybowcu.

Na przełęczy mroczno...

Kolejne 30 minut spędzamy na wędrówce mrocznym lasem, po czym wchodzimy na Polanę Strążyską. Odpoczywamy tam dosłownie chwilę, niestety bez widoku na Giewont i po kilku głębokich oddechach podążamy dalej Doliną Strążyską. By domknąć dzisiejszą pętlę, czeka nas jeszcze odcinek Drogą pod Reglami, po którym wbijamy na kwaterę. Ściągam buciory i siadam na łóżku. W nogach mamy 24km, ale czy to dużo kiedy było się na chwilę w niebie…? Czymże jest wysiłek fizyczny wobec ukojenia zmęczonej duszy...? Zamykam oczy i odpływam...

Heaven...

A.N.

02.09.2014