Suchá Belá - roklina nadziewana atrakcjami

Nieuchronnie nadeszła niedziela i dzień wyjazdu ze sławetnej miejscowości Hrabusice. Przez te trzy dni w sumie przyzwyczaiłam się do jej specyficznego charakteru i teraz nawet troszkę żal stąd wyjeżdżać 😉 Wstajemy standardowo o 6:00 i zaczynamy poranek od śniadania. Następnie dopakowujemy plecaki, ładujemy wszystko do samochodu i ruszamy na ostatnią wędrówkę przez Słowacki Raj. Przełom Hornadu i doliny Kyseľ mamy już za sobą, więc dziś pora na najczęściej odwiedzaną roklinę Suchá Belá, która ma długość zaledwie 4km. Czy nas zaskoczy...?
Najpierw maszerujemy do Podlesoka, gdzie o poranku nie ma żywej duszy, poza bileterami parku. Odnajdujemy kierunek zielonego szlaku i po chwili znikamy w lesie.

Poranny cichy Podlesok

Pomimo że poranek jest słoneczny, w momencie wejścia do wąwozu robi się chłodno i wilgotno. Dopinamy kurtki po szyję i idziemy korytem potoku pomiędzy leśnym zboczem, a skalną ścianą. Po 15 minutach pojawiają się pierwsze łańcuchy i drewniane pomosty, ale takie atrakcje już nas nie cieszą. Znużeni dniem poprzednim i ciągłym brodzeniem w wodzie podążamy niechętnie przed siebie. Nic nas nie zaskakuje, szału nie ma...
 

Początek rokliny

Mokre bele w Suchej Beli 😉

Żwawo podążamy wąwozem, oczekując czegoś co zdoła nas zaskoczyć, czegoś spektakularnego, a wokół sama przeciętność. Dla odmiany na szlaku pojawiają się metalowe podesty i łańcuchy, czyli dalej wieje nudą. Może marudzę, ale już 2 dni wędrujemy w takim otoczeniu i nie jest to coś, co wywiera na nas wrażenie. Owszem jest ładnie, ale czy to wystarczy...?

Dla odmiany metalowe pomosty...

Wciąż idziemy skalistym wąwozem, który hermetycznie zamknięty nie dopuszcza do siebie promieni słońca. Nagle za zakrętem wita nas niespodzianka i to całkiem miła niespodzianka. Nareszcie doczekaliśmy się czegoś, co robi na nas wrażenie i natychmiast zmienia nastawienie - piękne Wodospady Misove. Kaskady mają wysokość 29,5m i zostały ubezpieczone szeregiem drabin, łańcuchów oraz podestów. Właśnie ze względu na takie "wąskie gardła" rokliny w Słowackim Raju są jednokierunkowe i pokonuje się je z dołu do góry. Miejsce wygląda fenomenalnie, a całość tworzy smakowity pejzaż, który obficie fotografuję. Nie mniej jednak przebieram już nogami, by wdrapać się na pierwszą drabinkę.

Vodopady Misove

Pierwsza drabina idzie gładko, chociaż nie wiadomo czy stąpać po niej tylko na nogach czy na też czworaka, bo jej pozycja jest ni leżąca, ni stojąca. Następna jest już "pionowo normalna", a po jej pokonaniu wchodzimy w szczelinę, która nafaszerowana jest dużą ilością żelastwa: pomosty, łańcuchy, stupaczki, drabiny - pyszności 😃 Cieszymy się jak dzieci na placu zabaw, a surowy krajobraz, bliskość wodospadu oraz echo odbijające się od skał malują uśmiech na naszych twarzach. Całość zamknięta w wąwozie prezentuje się magicznie. Niech Was jednak nie zwiedzie ta bajkowa aura, trzeba zachować szczególną ostrożność. Wszelkie "asekuracje" po opadach deszczu są mokre, a co za tym idzie śliskie i tutaj doskonale sprawdzają się rękawiczki - niezbędny element przy eksplorowaniu Słowackiego Raju. Ostatnia drabinka wznosi nas na próg wodospadu, a nasze nastawienie zmienia się na bardziej optymistyczne. Taki raj to ja rozumiem!

Coraz wyżej...

Metalowe szaleństwo 

Za nami...

Drabina do nieba...?

Teraz ponownie czeka nas wędrówka naprzemiennie po drewnianych i metalowych podestach, wciąż szczelnie zamkniętym wąwozem. Jak już wspomniałam jest ślisko, także uważnie stawiamy kroki, zwłaszcza że drewno jest namoknięte, a niektóre szczeble wyglądają jakby zaraz miały się złamać. Ostrożność ponad wszystko.

Zdradliwe szczebelki

Niebawem docieramy do najciaśniejszego odcinka na szlaku. Przed nami pojawia się wąska szczelina w skale, która sprawia wrażenie końca drogi. Musimy ją pokonać, układając ciało nieco pod kątem i uważając przy tym na głowę. Za te trudy oczywiście niezwłocznie dostajemy nagrodę, ponieważ po jej przejściu docieramy pod Okienkowy Wodospad. Obok kaskady o wysokości 12,5m zamontowana została wysoka pionowa drabina, która może niektórych przyprawić o szybsze bicie serca.
 

Koniec drogi...?

Okienkowy Wodospad

Z bliska

Na szczycie drabiny turysta ma wrażenie, iż nie ma dokąd dalej pójść. Szlak został sprytnie poprowadzony przez skalne okienko, od którego nota bene wziął nazwę wodospad, a żeby pokonać ten fragment warto skorzystać z przymocowanego tam łańcucha. Dalej emocje nieco opadają i spokojnie podążamy wąwozem. Po tylu atrakcjach jesteśmy pewni, że niebawem nadejdzie koniec i pozostało nam tylko nudne wyjście z doliny. Nic bardziej mylnego. Za moment czekają na nas kolejne niespodzianki. Potok płynie pod nogami, a po 10 minutach docieramy pod podwójny Korytowy Wodospad, ubezpieczony drabinkami, stupaczkami i łańcuchami. Kolejne ładne miejsce przekonuje mnie, że ten raj nie taki zły, jak go malowałam 😉

Korytowy Wodospad i dużo żelastwa

Kolejna drabinka

I to chyba byłoby na tyle spektakularnych miejsc. W dalszym etapie nie jest absolutnie nudno, ponieważ wciąż podążamy po podestach, klamrach, czasami trzymając się łańcuchów lub stalowych szczebli, jest już jednak umiarkowanie 😉 Wodospady są zdecydowanie mniejsze, skalny wąwóz stopniowo łagodnieje, a podłoże z potoku przeradza się w leśną ściółkę.

Ostatnie drabinki i trochę łańcuchów

Nieco zardzewiałych podestów

I innego tałatajstwa 😜

To już koniec atrakcji Suchej Beli, a przed nami pozostaje tylko wyjście z doliny. Jak zwykle jest pod górę, jak zwykle nużące, ale i tak najkrótsze ze wszystkich dotychczasowych. Finalnie nasz szlak łączy się z żółtym, którym docieramy do rozstaju. Na wstępie zapomniałam dodać, że na szlak wyruszyliśmy jako jedni z pierwszych, tym samym omijając wszelkie kolejki, z których znana jest Suchá Belá. Dzięki temu mieliśmy sposobność w pełni obcować z przyrodą. Powrót do samochodu zaplanowaliśmy trochę poza szlakiem, właśnie dlatego by wciąż w ciszy i spokoju pospacerować. Wzdłuż Suchej Beli, a właściwie ponad nią, podąża droga asfaltowa, która nie jest szlakiem, ale właśnie nią się udajemy do Podlesoka. Z góry widzimy sporo ludzi podążających doliną i jesteśmy szczęśliwi, że wyruszyliśmy znacznie wcześniej. W promieniach słońca wracamy na parking, co zajmuje nie więcej jak 1,5 godziny. Spoglądamy ostatni raz na Hrabusice i Tatry, po czym odjeżdżamy w kierunku Popradu. 

Codzienny majówkowy widok po raz ostatni...

Podsumowując nasze 3 dni w Słowackim Raju i Hrabusicach - nie padłam z zachwytu i nie skakałam ze szczęścia, ale ostatni dzień zdecydowanie obronił całość. Niestety zniszczenia poczynione w lasach znacznie psują klimat raju, a większość ”żelastwa” na szlaku jest bardzo zaniedbana. Niemniej jednak jest to miejsce warte odwiedzenia i eksploracji, bo ma swoją magiczną aurę oraz urzeka odmiennością i krajobrazem. Słowacki Raj w dodatku uzmysłowił nam, że z dolinami owszem nam po drodze, ale w drodze na szczyt 😜 Mimo wszystkich za i przeciw wyjazd był jednym z lepszych, bo to nie atrakcje stanowią o całości, tylko ludzie z którymi współtworzy się przygodę. Było MEGA!!! 😃

W drodze powrotnej grzbiety Tatr Zachodnich

Tatry i ciuchcia

Moje ulubione: Bystra, Pyszniańska Przełęcz oraz Kamienista

Do zobaczenia wkrótce...

A.N.

03.05.2015