BESKID ŻYWIECKI
Szlaki łatwe
Najkrótszy i zarazem najbardziej dostępny szlak na Wielką Raczę, bowiem szeroka ścieżka prowadzi lasem na sam szczyt. Droga jest niewymagająca kondycyjnie, ale również mało widokowa. Na wierzchołku usytuowane jest schronisko oraz platforma, a przy dobrej pogodzie zobaczymy z niej Małą Fatrę i Tatry.
Krótki i niewymagający szlak zarówno z Rycerki Górnej jak i Kolonii prowadzi lasem. Oba pokonujemy w szybkim tempie, a na końcu trasy czeka na nas schronisko, umieszczone na widokowej polanie. Zachęcam do podejścia na szczyt Będoszki Wielkiej, położonej zaledwie 20 minut od przełęczy.
Najłatwiejsza opcja dostania się na Halę Rycerzową. Oba szlaki niewymagające, prowadzą równolegle przez las. Hala położona jest między szczytem Małej i Wielkiej Rycerzowej, znajduje się nań klimatyczna bacówka, a na rozleglej polanie każdy znajdzie miejsce do wypoczynku. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć stamtąd Tatry.
Szlak czerwony graniczny z Przegibka początkowo jest łagodny i dopiero przed szczytem Rycerzowej znacznie się wyostrza. Szlak z Mładej Hory jest początkowo ostrzejszy, a później łagodnieje, przebiega najpierw przez halę. Szczyt Wielkiej Rycerzowej jest osłonięty drzewami i widoki dostrzeżemy dopiero na leżącej poniżej polanie. Otoczenie, jak i bacówka są urokliwe.
Jeden z mniej uczęszczanych szlaków na szczyt Rycerzowej. Zaczyna się ostrym podejściem przez las, później łagodnieje, a na koniec czeka nas zejście z Małej Rycerzowej i podejście na Wielką. Na hali usytuowana jest klimatyczna bacówka, a widoki na Beskid Żywiecki, jak i Tatry są znakomite.
Niebieski szlak graniczny na całej swej długości przebiega lasem, w zasadzie jest niewymagający, oferuje tylko kilka podejść. Ścieżka wyprowadza nas na sam szczyt, a na poniżej leżącej polanie znajduje się bacówka. Krawców Wierch to widokowe i mało oblegane miejsce nawet w sezonie.
Krawców Wierch -> 1071m n.p.m. (szlak niebieski ze Złatnej - 1h 55min)
Szlak początkowo prowadzi szeroką drogą, po czym skręca w las, gdzie znacznie się wyostrza i nabiera tempa. Końcowy odcinek to trawers aż do samego schroniska - kultowej bacówki. Szczyt znajduje się nieco powyżej polany, chociaż to właśnie Krawcula jest bardziej widokowa. Miejsce uraczy nas spokojem nawet w sezonie.
Najdłuższy z dostępnych szlaków, aczkolwiek niewymagający, prowadzi początkowo drogą. Wygodnie nabieramy wysokości, by potem iść przez las po łagodnym terenie. Po drodze nie spotkamy wiele widoków, natomiast na szczycie wita nas okazalsza panorama. Bacówka na polanie jest niewielka, ale klimatyczna, a domowa szarlotka smakuje wyśmienicie.
Najkrótszy i najmniej wymagający szlak na Halę Rysianka, prowadzi delikatnie pod górę na całej swojej długości. W zimie jako jedyny jest rozjeżdżony przez skutery śnieżne. Na Rysiance znajduje się jedno z najbardziej klimatycznych schronisk w Beskidzie Żywieckim, a rozległej polany możemy podziwiać panoramę na Babią Górę, Pilsko i Tatry.
Hala Rysianka -> 1324m n.p.m. (szlak zielony z Żabnicy - 2h 25min)
Najbardziej popularny szlak na halę. Początkowo nabieramy wysokości, by potem trawersować zbocza Rysianki lasem. Jest to widokowy i przyjemny wariant na wędrówkę, nawet z dziećmi. Schronisko jest klimatyczne i oferuje swojego wyrobu drożdżówki.
Szlak czarny ma swój początek na ostatnim przystanku w Złatnej. Stamtąd podążamy szeroką, wygodną drogą do pierwszego rozstaju. Skręcamy w prawo na szlak żółty i wąską bardzo stromą ścieżką docieramy na Bory Orawskie (nie polecam do zejścia). Następnie idziemy wzdłuż granicy polsko-słowackiej przez las. Ścieżka momentami się odsłania, a krajobraz jest urokliwy. Na Trzech Kopcach skręcamy w lewo na szlak czerwony i podążamy nim 45 minut. Na Rysiance koniecznie trzeba spróbować wypiekanej w schronisku drożdżówki z jagodami, która najlepiej smakuje na polanie z widokiem na Pilsko i Babią Górę.
Hala leżąca nieopodal Rysianki, obie polany łączy leśny, spacerowy szlak prowadzący po równym terenie. Na hali usytuowane jest sporych rozmiarów schronisko wśród świerków i chlubi się najlepszą kuchnią w beskidach.
Szlak spacerowy prowadzący kolejno przez Hale Lipowską, Bieguńską, Motykową i Redykalną jest bardzo widokowy i niewymagający kondycyjnie. Od Hali Redykalnej stopniowo prowadzi w dół dla odmiany lasem. Na Hali Boraczej znajduje się charakterystyczne schronisko PTTK z najlepszymi jagodziankami w Beskidzie Żywieckim.
Najkrótszy szlak prowadzący na halę, a zarazem do schroniska. Pierwszy odcinek pokonujemy drogą asfaltową, a potem przez las po luźnych kamieniach. Trudy podejścia wynagradzają widoki na Beskid Żywiecki oraz pyszne jagodzianki wyrobu własnego.
Hala Boracza -> 854m n.p.m. (szlak żółty lub niebieski z Rajczy - 3h 40min / 2h 45min)
Oba warianty przyjemne i niewymagające kondycyjnie. Szlak żółty jest bardziej widokowy, mało przebiega lasem, natomiast niebieski jest raczej leśny. Oba w pierwszym etapie prowadzą drogą, a potem wygodną ścieżką. Nie są może najkrótsze, ale zdecydowanie warte przejścia. Hala Boracza to zaciszne miejsce w sercu Beskidu Żywieckiego, skąd rozlega się okazała panorama.
Szlak zielony rozpoczyna swój bieg w centrum Ujsoł i po krótkim odcinku drogą jezdną skręca w lewo. Odtąd podążamy wąską ścieżką, pierwsze przez las, a potem odkrytym terenem. Szybko nabieramy wysokości, a droga nie jest męcząca. W dalszym etapie szlak przebiega naprzemiennie lasem i polanami, dzięki czemu widoki nas nie opuszczają. Sam wierzchołek jest zalesiony, natomiast Hala na Muńczole oferuje panoramę na Beskid Żywiecki. Jest to niezwykle urokliwe i spokojne miejsce.
Ścieżka spacerowa prowadzi Doliną Danielki, a większość trasy pokonujemy drogą jezdną. Drugi etap przebiega trawersem do Przełęczy Kotarz, skąd ostro pod górę zdobywamy szczyt Muńcuł. Widoki możemy podziwiać z hali położonej po obu stronach szczytu, natomiast nieopodal wierzchołka znajdują się ciekawe formacje skalne. Góra sama w sobie uraczy nas ciszą i spokojem.
Krótki i niezbyt wymagający szlak prowadzi na mało popularną Słowiankę. Spory odcinek pokonujemy asfaltem, by potem iść w górę przez las, natomiast pod koniec ścieżka łagodnieje. Nieopodal znajduje się polana, z której można udać się na Rysiankę lub Romankę. Miejsce samo w sobie dość osobliwe i spokojne.
Są to najszybsze i najmniej wymagające kondycyjnie warianty dostania się na Halę Miziową. Obie trasy prowadzą lasem, czasami teren się odkrywa, a nim się obejrzymy jesteśmy przy schronisku. Miziowa jest zdecydowanie bardziej oblegana zimą, w lecie dużo spokojniejsza. Hala to doskonały punkt wypadowy na Pilsko, chociaż sama w sobie również oferuje widoki na pobliskie pasma.
Krótki aczkolwiek kondycyjnie wymagający szlak, ponieważ intensywnie prowadzi najpierw polaną, a następnie ścieżką po kamieniach. Ostatni odcinek wśród kosówki jest nieco łagodniejszy i nie przysparza trudności. Przy dobrej widoczności nie tylko zobaczymy wszystkie beskidzkie pasma, ale i Tatry, Małą Fatrę, czy Góry Choczańskie.
Szlak przebiega granicą polsko-słowacką początkowo lasem, a wąska ścieżka między świerkami posiada ostre podejścia. Drugi etap jest bardzo widokowy i przebiega łagodniej. Szczyt oblegany jest zarówno latem, jak i zimą, oferuje piękną panoramę. Poniżej wierzchołka, na Hali Miziowej, znajduje się schronisko PTTK.
Szlak niebieski początkowo prowadzi asfaltem, by później niezbyt stromo przez las nabierać wysokości. Od rozstaju zmieniamy szlak na żółty i po chwili znajdujemy się na szczycie. Na Mosornym Groniu znajduje się najlepszy punkt widokowy na masyw Babiej Góry. W zimie spory ruch narciarski, natomiast w lecie cisza i spokój.
Szlak czerwony na Policę z obu stron prowadzi delikatnie pod górę lasem i jest przyjemny do pokonania. Na Policy znajduje się krzyż oraz obelisk ku pamięci katastrofy lotniczej z 1969r. Ze szczytu możemy podziwiać rozległą panoramę - z Babią Górą i Tatrami włącznie.
Szlak czarny rozpoczyna się w Zawoi Czatoży i malowniczą drogą wprowadza do lasu. Szlak żółty i zielony prowadzą naprzemiennie lasem i odkrytym terenem aż do Hali Kamińskiego. Ostatni odcinek kolorem czerwonym, to niewielkie podejście na szczyt. Całość łatwa, przyjemna i widokowa.
Szlak przez Tabakowe Siodło najpierw prowadzi drogą jezdną, a następnie zakosami przez las zdobywamy wysokość. Ostatni odcinek na przełęcz wyprowadza nas na odkryty teren, by na szczyt Mędralowej dotrzeć już w towarzystwie drzew. Sam szczyt jest zalesiony jednak nieco poniżej na polanie czeka nas całkiem zacny widok.
Markowe Szczawiny -> 1180m n.p.m. (szlak zielony lub czarny z Zawoi - 2h)
Dwa alternatywne szlaki z Zawoi Widły prowadzą lasem momentami ostro pod górę. Nie uraczymy nań widoków, ale mają swój górski klimat. Schronisko na Markowych Szczawinach jest doskonałą bazą wypadową na Babią Górę, oblegane praktycznie o każdej porze roku.
Pierwszy odcinek szlaku prowadzi lasem ostro pod górę wprost na Sokolicę, gdzie znajduje się taras widokowy. Drugi odcinek przebiega umiarkowanie wśród kosodrzewiny na szczyt Kępy. Dalej aż na sam szczyt ścieżka wiedzie łagodnie, a szlak jest bardzo widokowy na całej swojej długości. To najkrótszy wariant dostania się na Babią Górę, która funkcjonuje również pod nazwą Diablak, a potocznie nazywana jest Królową Beskidów.
Babia Góra -> 1725m n.p.m. (szlak zielony z Lipnicy - 2h 15min)
Pierwszy etap zielonego szlaku przebiega lasem, delikatnie pod górę, a następnie ścieżka trawersuje zbocze wzdłuż Krzywego Potoku. Od połowy szlak nosi nazwę Pańskiego Chodnika i faktycznie po kamiennym chodniku prowadzi wśród kosówki. Pojawiają się pierwsze widoki, które towarzyszą nam aż na szczyt. Po drodze mijamy ruiny schroniska Beskidenverein oraz krzyż upamiętniający tragedię z 1935r. Zielona trasa jest oazą ciszy i spokoju, a szlak jest niewymagający przy bogactwie widokowym. Na szczycie trzeba liczyć się ze zmiennością pogody, a w razie wiatru można się schować za kamiennym murem. Wierzchołek Diablaka jest graniczny, a panorama obejmuje zarówno Polskę, jak i Słowację.
Pierwszy etap zielonego szlaku przebiega lasem, delikatnie pod górę, a następnie ścieżka trawersuje zbocze wzdłuż Krzywego Potoku. Od połowy szlak nosi nazwę Pańskiego Chodnika i faktycznie po kamiennym chodniku prowadzi wśród kosówki. Pojawiają się pierwsze widoki, które towarzyszą nam aż na szczyt. Po drodze mijamy ruiny schroniska Beskidenverein oraz krzyż upamiętniający tragedię z 1935r. Zielona trasa jest oazą ciszy i spokoju, a szlak jest niewymagający przy bogactwie widokowym. Na szczycie trzeba liczyć się ze zmiennością pogody, a w razie wiatru można się schować za kamiennym murem. Wierzchołek Diablaka jest graniczny, a panorama obejmuje zarówno Polskę, jak i Słowację.
Szlak czerwony ze schroniska początkowo wiedzie lasem dość ostro pod górę. Od Przełęczy Brona prowadzi grzbietem wśród kosówki wciąż intensywnie przy znakomitych widokach. Ostatni odcinek ostrożnie pokonujemy po głazowisku. Na wierzchołku możemy podziwiać wyjątkową panoramę Tatr, Beskidu Żywieckiego, Śląskiego oraz pasma słowackie.
Szlak żółty ze Słowacji nie należy do najkrótszych wariantów dojściowych na Diablak, jednak jest on zdecydowanie spokojniejszy od polskich odpowiedników. Droga na szczyt jest przyjemna, a co najważniejsze widokowa praktycznie na całej długości. Najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego często bywa kapryśny, a właśnie na tym szlaku, nieco poniżej wierzchołka znajduje się altanka w zaciszu kosówki, która może niejednokrotnie posłużyć jako schron.
Mała Babia Góra, leżąca nieopodal swojej starszej siostry jest w przeciwieństwie do niej oazą ciszy i spokoju, więc tym bardziej warto się na nią wybrać. Szlak ze Słowacji praktycznie w połowie prowadzi drogą jezdną, a drugi etap to wędrówka magicznym lasem wśród paproci, co zupełnie odwraca uwagę od podejścia. Całość trasy niewymagająca kondycyjnie i spokojna, a sam szczyt w otoczeniu kosówki oferuje przepiękną panoramę.
Szlak jest krótki i niewymagający, a z pewnością warty przejścia, nie tylko dla panoramy ze szczytu Cyla, ale również spokoju, który możemy tam zastać. Wąska ścieżka wśród kosówki pnie się intensywnie w górę, ale krótkie podejście nie pozwala się zmęczyć. Dla mnie świetna opcja.
Miejsce położone zaledwie 5 minut od parkingu w Slanej Vodzie jest z pewnością warte odwiedzenia ze względu na unikalność krajobrazową. Torfowiska nie występują nazbyt często, zwiedzać je można po drewnianych podestach, a wokół dosłownie słychać przyrodę.
Szlaki średnio zaawansowane
Wielka Racza -> 1236m n.p.m. (szlak czerwony z Przełęczy Przegibek - 2h 30min)
Szlak graniczny prowadzi w większości przez las, dopiero ostatni odcinek ukazuje nam nieco widoków. Kondycyjnie z początku niewymagający, wyostrza się tuż przed szczytem, jednak trud podejścia wynagradza panorama 360 z platformy widokowej. Szczyt ma charakter rozległej kopy z mnóstwem miejsca do wypoczynku.
Wielka Racza -> 1236m n.p.m. (szlak niebieski+zielony z Oščadnicy SK - 2h 55min)
Słowacki szlak rozpoczyna się ostrym podejściem wzdłuż stoku narciarskiego, później znacznie łagodnieje i prowadzi umiarkowanie lasem. Końcowy odcinek ponownie się wyostrza, ale jednocześnie jest bardziej widokowy. Na szczycie znajduje się schronisko, pamiątkowy krzyż oraz drewniana platforma widokowa.
Wielka Racza -> 1236m n.p.m. (szlak żółty+czerwony z Oščadnicy SK - 3h 55min)
Szlak żółty ze Słowacji początkowo prowadzi asfaltówką, miejscami ostro pod górę, następnie łagodnieje i wiedzie złocistą łąką z obłędnym widokiem. Po krótkim, leśnym odcinku docieramy na Kikulę, gdzie zmieniamy znaki na czerwone. Obecnie szlak graniczny prowadzi w sporej części po równym terenie. Ostatni etap - wymagający kondycyjnie, pnie się ostro w górę aż na sam szczyt, naprzemiennie lasem i otwartym terenem. Po drodze umila wędrówkę widok Tatr i Małej Fatry, a na szczycie znajduje się wieżyczka widokowa z jeszcze bogatszą panoramą.
Szlak od początku nabiera tempa i nie zwalnia na chwilę, cały czas biegnie ostro pod górę i w dodatku przez las, tym samym pozbawiając nas widoków. Sam szczyt również jest zalesiony, natomiast poniżej wierzchołka - z hali, możemy podziwiać rozległą panoramę. Obowiązkowe miejsce do zobaczenia w Beskidzie Żywieckim.
Hala Lipowska -> 1324m n.p.m. (szlak niebieski ze Złatnej - 3h 30min)
Szlak niebieski początkowo prowadzi przez polanę nieznacznie nabierając wysokości, a w dalszej części trawersuje wąską ścieżką przez las. Ostatni odcinek to ostrzejsze, ale krótkie podejście. Ogólnie jest to najdłuższa i najbardziej monotonna trasa prowadząca na Halę Lipowską, gdzie usytuowane jest schronisko z przepyszną kuchnią.
Szlak żółty rozpoczyna się krótkim zejściem do przełęczy, by następnie prowadzić intensywnie w górę. Idziemy cały czas otwartym, widokowym terenem, natomiast sam szczyt Romanki schowany jest w lesie. Rozpoznamy go wyłącznie po charakterystycznej kopie, a dodatkowych walorów brak.
Oba warianty są bardzo wymagające kondycyjnie, a podejścia nie odpuszczają ani na chwilę. Od strony Słowianki początkowo idziemy ostro pod górę, a później trawersujemy zbocza Romanki. Droga z Sopotni również na starcie nabiera tempa i na całej swojej długości pnie się intensywnie w górę. Obie trasy są zdecydowanie dla zaprawionych wędrowców, w dodatku nie uraczą powalającymi widokami. Sam szczyt również zalesiony z charakterystyczną kopą.
Długi i wymagający szlak rozpoczyna się ścieżką przez las. Szybko nabieramy wysokości i krótki odcinek podążamy widokowym grzbietem. Następnie tracimy całą wysokość, by od przełęczy ponownie pniąć się ostro w górę. Trudna kondycyjnie droga wynagrodzona jest widokami ze szczytu. Obowiązkowo trzeba zrobić pamiątkowe zdjęcie z krzyżem i Małą Fatrą w tle.
Szlak niebieski łagodnie prowadzi pod górę i dopiero pod koniec się wyostrza. Na krzyżówce zmieniamy znaki na czerwone, które wiodą początkowo grzbietem. W dalszym etapie szlak skręca w lewo i aż na sam Cyl musimy się nieźle namęczyć. Leśna ścieżka jest stroma, wąska i wymagająca kondycyjnie. Dla mnie jest to najbardziej stromy szlak w całych Beskidach w ogóle. Hala w otoczeniu świerków jest pozbawiona widoków, natomiast jest to miejsce spokojne i dość urokliwe.
Szlak od początku nabiera tempa i przez las prowadzi całkiem stromo w górę. Od rozstaju z niebieskimi znakami robi się bardziej zielono i ścieżka znacznie się zwęża. Szlak jest mało uczęszczany przez co zarośnięty i wręcz dziewiczy (momentami trzeba przedzierać się przez krzaki!). Ostatni odcinek prowadzi delikatnie w dół aż do Hali Krupowej. Na obrzeżu polany położone jest schronisko PTTK, a przy dobrej pogodzie możemy dostrzec Tatry.
Szlak od początku pnie się w górę przez las, a jedynie w kilku miejscach nieco łagodnieje i się odsłania. Ostatni etap przyjemną ścieżką doprowadza nas pod samo schronisko, spod którego możemy podziwiać Babią Górę i okoliczne pasma. W zimie spotkamy tu wielu narciarzy, natomiast latem jest o wiele spokojniej.
Szlak rozpoczyna się szeroką drogą asfaltową przy ośrodku Biela Farma. Następnie prowadzi lasem, umiarkowanie wznosząc się w górę i odsłaniając widoki. Od połowy ścieżka wiedzie między świerkami, a ostatni odcinek zielonym szlakiem prowadzi wśród kosówek przy niezwykłej panoramie. Nie jest to najkrótsza, ale za to najbardziej spokojna i widokowa opcja z dostępnych szlaków na Pilsko. Polecam szczególnie na zejście! Pilsko samo w sobie ma rozległą kopułę szczytową z mnóstwem miejsca do podziwiania widoków.
Pilsko -> 1557m n.p.m. (szlak czerwony+niebieski z Rysianki - 2h 45min)
Szlak graniczny początkowo przebiega spokojnie - idziemy naprzemiennie lasem i odkrytym terenem, natomiast od połowy nabiera tempa i czeka nas kilka intensywnych podejść. Ostatni odcinek przed Halą Cebulową wyjątkowo ostry, a już podejście bezpośrednio na szczyt nie sprawia większych problemów. Wierzchołek leży po stronie słowackiej, skąd rozlega się obszerna panorama.
Perć Akademików to najtrudniejszy szlak prowadzący na Diablak. Początkowo idziemy wąską ścieżką wzdłuż potoku pośród bujnej roślinności, ale już od połowy drogi robi się bardziej stromo i pojawiają się łańcuchy oraz klamry. Szlak nie jest jednak skomplikowany i trudny technicznie, jednak niekoniecznie dla osób z lękiem wysokości. Wierzchołek zdobywamy od strony północnej, także najciekawsze widoki zobaczymy dopiero na szczycie. Trzeba pamiętać, że szlak jest jednostronny - nie można nim schodzić!
Szlak w lecie mało wymagający w zimie staje się nieco trudniejszy. Przy dobrej pogodzie bezpiecznie można przejść w rakach (przydają się zarówno na odsłoniętym terenie, jak i podejściach), niestety przy słabej widoczności, bez punktów odniesienia można bardzo łatwo zabłądzić. Widoki ze szczytu w zimie są nieporównywalnie piękne, a trudności kondycyjne niewielkie.
** źródłem podania czasów przejścia jest mapa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz