Najkrótszy i zarazem najbardziej dostępny szlak na Wielką Raczę, bowiem szeroka ścieżka prowadzi lasem na sam szczyt. Droga jest niewymagająca kondycyjnie, ale również mało widokowa. Na wierzchołku usytuowane jest schronisko oraz platforma, a przy dobrej pogodzie zobaczymy z niej Małą Fatrę i Tatry.
Krótki i niewymagający szlak zarówno z Rycerki Górnej jak i Kolonii prowadzi lasem. Oba pokonujemy w szybkim tempie, a na końcu trasy czeka na nas schronisko, umieszczone na widokowej polanie. Zachęcam do podejścia na szczyt Będoszki Wielkiej, położonej zaledwie 20 minut od przełęczy.
Najłatwiejsza opcja dostania się na Halę Rycerzową. Oba szlaki niewymagające, prowadzą równolegle przez las. Hala położona jest między szczytem Małej i Wielkiej Rycerzowej, znajduje się nań klimatyczna bacówka, a na rozleglej polanie każdy znajdzie miejsce do wypoczynku. Przy dobrej pogodzie można zobaczyć stamtąd Tatry.
Jeden z mniej uczęszczanych szlaków na szczyt Rycerzowej. Zaczyna się ostrym podejściem przez las, później łagodnieje, a na koniec czeka nas zejście z Małej Rycerzowej i podejście na Wielką. Na hali usytuowana jest klimatyczna bacówka, a widoki na Beskid Żywiecki, jak i Tatry są znakomite.
Niebieski szlak graniczny na całej swej długości przebiega lasem, w zasadzie jest niewymagający, oferuje tylko kilka podejść. Ścieżka wyprowadza nas na sam szczyt, a na poniżej leżącej polanie znajduje się bacówka. Krawców Wierch to widokowe i mało oblegane miejsce nawet w sezonie.
Najkrótszy i najmniej wymagający szlak na Halę Rysianka, prowadzi delikatnie pod górę na całej swojej długości. W zimie jako jedyny jest rozjeżdżony przez skutery śnieżne. Na Rysiance znajduje się jedno z najbardziej klimatycznych schronisk w Beskidzie Żywieckim, a rozległej polany możemy podziwiać panoramę na Babią Górę, Pilsko i Tatry.
Hala leżąca nieopodal Rysianki, obie polany łączy leśny, spacerowy szlak prowadzący po równym terenie. Na hali usytuowane jest sporych rozmiarów schronisko wśród świerków i chlubi się najlepszą kuchnią w beskidach.
Najkrótszy szlak prowadzący na halę, a zarazem do schroniska. Pierwszy odcinek pokonujemy drogą asfaltową, a potem przez las po luźnych kamieniach. Trudy podejścia wynagradzają widoki na Beskid Żywiecki oraz pyszne jagodzianki wyrobu własnego.
Szlak zielony rozpoczyna swój bieg w centrum Ujsoł i po krótkim odcinku drogą jezdną skręca w lewo. Odtąd podążamy wąską ścieżką, pierwsze przez las, a potem odkrytym terenem. Szybko nabieramy wysokości, a droga nie jest męcząca. W dalszym etapie szlak przebiega naprzemiennie lasem i polanami, dzięki czemu widoki nas nie opuszczają. Sam wierzchołek jest zalesiony, natomiast Hala na Muńczole oferuje panoramę na Beskid Żywiecki. Jest to niezwykle urokliwe i spokojne miejsce.
Krótki i niezbyt wymagający szlak prowadzi na mało popularną Słowiankę. Spory odcinek pokonujemy asfaltem, by potem iść w górę przez las, natomiast pod koniec ścieżka łagodnieje. Nieopodal znajduje się polana, z której można udać się na Rysiankę lub Romankę. Miejsce samo w sobie dość osobliwe i spokojne.
Są to najszybsze i najmniej wymagające kondycyjnie warianty dostania się na Halę Miziową. Obie trasy prowadzą lasem, czasami teren się odkrywa, a nim się obejrzymy jesteśmy przy schronisku. Miziowa jest zdecydowanie bardziej oblegana zimą, w lecie dużo spokojniejsza. Hala to doskonały punkt wypadowy na Pilsko, chociaż sama w sobie również oferuje widoki na pobliskie pasma.
Szlak przebiega granicą polsko-słowacką początkowo lasem, a wąska ścieżka między świerkami posiada ostre podejścia. Drugi etap jest bardzo widokowy i przebiega łagodniej. Szczyt oblegany jest zarówno latem, jak i zimą, oferuje piękną panoramę. Poniżej wierzchołka, na Hali Miziowej, znajduje się schronisko PTTK.
Szlak niebieski początkowo prowadzi asfaltem, by później niezbyt stromo przez las nabierać wysokości. Od rozstaju zmieniamy szlak na żółty i po chwili znajdujemy się na szczycie. Na Mosornym Groniu znajduje się najlepszy punkt widokowy na masyw Babiej Góry. W zimie spory ruch narciarski, natomiast w lecie cisza i spokój.
Szlak czerwony na Policę z obu stron prowadzi delikatnie pod górę lasem i jest przyjemny do pokonania. Na Policy znajduje się krzyż oraz obelisk ku pamięci katastrofy lotniczej z 1969r. Ze szczytu możemy podziwiać rozległą panoramę - z Babią Górą i Tatrami włącznie.
Szlak czarny rozpoczyna się w Zawoi Czatoży i malowniczą drogą wprowadza do lasu. Szlak żółty i zielony prowadzą naprzemiennie lasem i odkrytym terenem aż do Hali Kamińskiego. Ostatni odcinek kolorem czerwonym, to niewielkie podejście na szczyt. Całość łatwa, przyjemna i widokowa.
Dwa alternatywne szlaki z Zawoi Widły prowadzą lasem momentami ostro pod górę. Nie uraczymy nań widoków, ale mają swój górski klimat. Schronisko na Markowych Szczawinach jest doskonałą bazą wypadową na Babią Górę, oblegane praktycznie o każdej porze roku.
Pierwszy odcinek szlaku prowadzi lasem ostro pod górę wprost na Sokolicę, gdzie znajduje się taras widokowy. Drugi odcinek przebiega umiarkowanie wśród kosodrzewiny na szczyt Kępy. Dalej aż na sam szczyt ścieżka wiedzie łagodnie, a szlak jest bardzo widokowy na całej swojej długości. To najkrótszy wariant dostania się na Babią Górę, która funkcjonuje również pod nazwą Diablak, a potocznie nazywana jest Królową Beskidów.
Szlak żółty ze Słowacji nie należy do najkrótszych wariantów dojściowych na Diablak, jednak jest on zdecydowanie spokojniejszy od polskich odpowiedników. Droga na szczyt jest przyjemna, a co najważniejsze widokowa praktycznie na całej długości. Najwyższy szczyt Beskidu Żywieckiego często bywa kapryśny, a właśnie na tym szlaku, nieco poniżej wierzchołka znajduje się altanka w zaciszu kosówki, która może niejednokrotnie posłużyć jako schron.
Mała Babia Góra, leżąca nieopodal swojej starszej siostry jest w przeciwieństwie do niej oazą ciszy i spokoju, więc tym bardziej warto się na nią wybrać. Szlak ze Słowacji praktycznie w połowie prowadzi drogą jezdną, a drugi etap to wędrówka magicznym lasem wśród paproci, co zupełnie odwraca uwagę od podejścia. Całość trasy niewymagająca kondycyjnie i spokojna, a sam szczyt w otoczeniu kosówki oferuje przepiękną panoramę.
Miejsce położone zaledwie 5 minut od parkingu w Slanej Vodzie jest z pewnością warte odwiedzenia ze względu na unikalność krajobrazową. Torfowiska nie występują nazbyt często, zwiedzać je można po drewnianych podestach, a wokół dosłownie słychać przyrodę.
Szlak żółty rozpoczyna się krótkim zejściem do przełęczy, by następnie prowadzić intensywnie w górę. Idziemy cały czas otwartym, widokowym terenem, natomiast sam szczyt Romanki schowany jest w lesie. Rozpoznamy go wyłącznie po charakterystycznej kopie, a dodatkowych walorów brak.
Długi i wymagający szlak rozpoczyna się ścieżką przez las. Szybko nabieramy wysokości i krótki odcinek podążamy widokowym grzbietem. Następnie tracimy całą wysokość, by od przełęczy ponownie pniąć się ostro w górę. Trudna kondycyjnie droga wynagrodzona jest widokami ze szczytu. Obowiązkowo trzeba zrobić pamiątkowe zdjęcie z krzyżem i Małą Fatrą w tle.
Szlak niebieski łagodnie prowadzi pod górę i dopiero pod koniec się wyostrza. Na krzyżówce zmieniamy znaki na czerwone, które wiodą początkowo grzbietem. W dalszym etapie szlak skręca w lewo i aż na sam Cyl musimy się nieźle namęczyć. Leśna ścieżka jest stroma, wąska i wymagająca kondycyjnie. Dla mnie jest to najbardziej stromy szlak w całych Beskidach w ogóle. Hala w otoczeniu świerków jest pozbawiona widoków, natomiast jest to miejsce spokojne i dość urokliwe.
Szlak od początku nabiera tempa i przez las prowadzi całkiem stromo w górę. Od rozstaju z niebieskimi znakami robi się bardziej zielono i ścieżka znacznie się zwęża. Szlak jest mało uczęszczany przez co zarośnięty i wręcz dziewiczy (momentami trzeba przedzierać się przez krzaki!). Ostatni odcinek prowadzi delikatnie w dół aż do Hali Krupowej. Na obrzeżu polany położone jest schronisko PTTK, a przy dobrej pogodzie możemy dostrzec Tatry.
Perć Akademików to najtrudniejszy szlak prowadzący na Diablak. Początkowo idziemy wąską ścieżką wzdłuż potoku pośród bujnej roślinności, ale już od połowy drogi robi się bardziej stromo i pojawiają się łańcuchy oraz klamry. Szlak nie jest jednak skomplikowany i trudny technicznie, jednak niekoniecznie dla osób z lękiem wysokości. Wierzchołek zdobywamy od strony północnej, także najciekawsze widoki zobaczymy dopiero na szczycie. Trzeba pamiętać, że szlak jest jednostronny - nie można nim schodzić!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz