Eliaszówka - graniczny Beskid Sądecki

W Beskid Sądecki ciężko się nam wybrać. Nie chodzi o to, że jest mało atrakcyjny albo byle jaki, ale w konkurencji z bliżej położoną Słowacją, 3h jazdy samochodem to bądź co bądź kawał drogi. Łatwo jednak nie odpuszczamy i planujemy niezbyt forsowną wycieczkę na poczet dłuższego dojazdu. Tak powstaje plan na Eliaszówkę, która nota bene jest najwyższym szczytem słowackiego pasma Ľubovnianska Vrchovina, czyli dorzucimy kolejną cegiełkę do KGS.
W Piwnicznej, a w zasadzie we wsi nieopodal pojawiamy się około 8:30. Zostawiamy samochód przy kościele w Kosarzyskach i odtąd pieszo pokonujemy spory odcinek asfaltem. Tak się bowiem składa, że czerwony szlak na Obidzę jest drogą jezdną i wyprowadzi nas aż na 931m n.p.m. Szosa nie oznacza, że będzie lekko, ponieważ podejścia nie ustępują górskim odcinkom i równie mocno potrafią zmęczyć. Dzięki temu jednak szybko zdobywamy wysokość, a wraz z nią górskie krajobrazy stają przed nami otworem. Welcome Sądecki 😃

Sucha Dolina

Coraz wyżej

Widok z osiedla Obidza

Po dwóch godzinach docieramy na Przełęcz Gromadzką, skąd chociaż nam nie po drodze, udajemy się na Przełęcz Obidza. Polanę Litawcową pamiętamy z zeszłorocznej wizyty w paśmie Radziejowej, dlatego skutecznie przyciąga nas w to miejsce panorama na Tatry i Pieniny. Na przełęczy zamierzamy zjeść śniadanie i choć wciąż króluje na niej zima, to słońce i bezwietrzna aura sprzyjają krótkiemu odpoczynkowi. 

Przełęcz Obidza czy Gromadzka…? 😉

Grzbiet Małych Pienin i Tatry

Naszym kolejnym, głównym i jednocześnie ostatnim celem jest Eliaszówka. Szczyt leżący na granicy polsko-słowackiej, do niedawna niepozorny i zalesiony, doczekał się 20-metrowej wieży widokowej, dzięki której można podziwiać panoramę Beskidu Sądeckiego, Pienin i Gór Lubowelskich. Na wierzchołek czeka nas 45-minutowy spacer szlakiem zielonym. Pierwszy odcinek to wędrówka równym terenem naprzemiennie lasem oraz wśród ośnieżonych polan, co oznacza nieustanny widok na Pasmo Radziejowej. Drugi etap daje nam nieco popalić, ponieważ metry same się nie zdobędą, a im bliżej południa, tym cieplej, a jak cieplej to śnieg zmienia konsystencję na miękką i brejowatą. Finalnie o 12:30 zdobywamy szczyt, który mamy na wyłączność.

Najpierw lasem

Potem przez polany

Eliaszówka!

Wieża na Eliaszówce jest całkiem przyjemna, jednak drzewostan nie ma skrupułów i systematycznie zasłania widoki. Obecnie Tatry nie są już w zasięgu wzroku i trochę żal, że drewniana konstrukcja nie ma tych kilku metrów więcej. Świetnie natomiast prezentuje się z niej Beskid Sądecki, a na szczycie poza wieżą również znajduje się altanka oraz tablice edukacyjne oczywiście polsko-słowackie. Przyjemne miejsce, dziś opustoszałe, choć jestem ciekawa, jak wygląda w sezonie letnim.

Wieża w całej okazałości

Pasmo Radziejowej, a w oddali Gorce

Pasmo Jaworzyny

W dole

Kopuła szczytowa w całej okazałości

Po odpoczynku ruszamy w dalszą drogę, czyli pozostaje nam zejście do wsi Kosarzyska. Najpierw czeka nas wędrówka wciąż zielonym szlakiem granicznym, głównie po równym terenie z niewielkimi podejściami i zejściami. Po około 20 minutach docieramy na rozległą polanę, na której usytuowane jest prywatne schronisko Chata Magóry. Miejsce niebywale widokowe serwuje panoramę na pasmo Radziejowej, a sam obiekt posiada 15 miejsc noclegowych. My natomiast omijamy chatę i kierujemy się bezpośrednio na krzyżówkę szlaków. 

Tam w dole Chata Magóry

Na rozstaju zmieniamy znaki na niebieskie, którymi będziemy się kierować około kilometra, by potem obrać drogę rowerową, która sprowadzi nas wprost pod kościół w Kosarzyskach. Niestety na którejś z krzyżówek popierdzieliliśmy drogę i niebawem maszerujemy zupełnie nieznaną szosą wśród zabudowań. Obserwujemy na apce, czy idziemy we właściwym kierunku i jakimś cudem wychodzimy dokładnie tam, gdzie chcieliśmy 😃

Tu gdzieś pogubiliśmy szlak

Trzeba umieć marzyć 💙

Dzisiejsza pętla wyniosła około 15 kilometrów, ale tyle wystarczyło, by nas zmęczyć. Pora wczesnowiosenna i miękki śnieg nie sprzyjają lekkim wędrówkom, jednak pustki na szlaku wynagrodziły trud. Trasę zdecydowanie można podzielić na dwie części – jedna drogami wśród zabudowań, co niekoniecznie jest tym, czego szukam w górach, natomiast drugi etap to już typowy trekking. Ciekawy rejon do odwiedzenia, jednak zdecydowanie wolę bardziej górskie trasy, dlatego za całokształt mocne  3+ 😊

A.P.

05.03.2020