Veľký i Malý Kriváň - wędrówka grzbietem Małej Fatry

Tak to już chyba bywa, że kiedy zaczyna się odkrywać nowe pasmo górskie, to na początek celuje się w jego najwyższy szczyt. Tak również jest z Małą Fatrą i wznoszącym się na 1709m n.p.m. Wielkim Krywaniem. Dzisiejszy plan przewiduje pętlę z punktem startowym we Vrátnej, tuż u stóp kolejki, która w 10 minut może wyciągnąć turystę na 1490m n.p.m. O 7:00 rano jednak kolejka nie jeździ, więc odnajduję zielony szlak, którym mam zamiar wdrapać się na Snilovské Sedlo. 

Vrátna Chata – dolna stacja kolejki

Początek jak to bywa z początkami nierzadko są trudne. Tak jest i tym razem, więc trekking zaczyna się solidnym podejściem pod kolejką i nieco przerażającą wizją na kolejne 2 godziny. Na szczęście po 10 minutach ścieżka skręca niespodziewanie w las i trawersuje ostre leśne zbocza. Szeroka droga wiedzie zakosami w otoczeniu drzew, które tym razem tworzą idealny parasol ochronny. Tak się właśnie składa, iż pomimo obietnic pogodowych nad górami kłębią się chmury, wierzchołki pogrążone są w mroku, a na domiar złego właśnie zaczyna kropić. Nie zniechęcam się jednak na przedbiegach i pełna optymizmu zdobywam kolejne metry wzwyż. Po 40 minutach opuszczam leśne piętro i wkraczam ponownie na solidnie nachylony stok, a szlak znowu przebiega tuż pod kolejką. Żeby nie wszystko było tak pesymistyczne, nagle przez chmury przedziera się słońce, które nieco podgrzewa atmosferę. Ukazują się pierwsze widoki, co dodaje motywacji na podejściu.

Są góry 😃

Podejście, słońce i chmury

Niebawem zapał jednak zostaje zgaszony. Wraz z wysokością wzmaga się zimny wiatr, który przewala chmury z jednej strony na drugą, by finalnie mnie w nie wepchnąć. Tak więc wchodzę w gęste mleko, poganiana wiatrem i przeszywana prze zeń do szpiku kości. Podłoże również staje się z lekka upierdliwe, ponieważ błoto połączone z uroczymi mokrymi krzaczorami do ulubionych dzieł natury nie należy. Cóż począć… Trzeba brnąć w górę, tylko chwila, najpierw się ubiorę, bo zaraz zamarznę w ten lipcowy, piękny dzień…
Po 1h 15 minutach wędrówki powoli opadają siły, a raczej powoli lecz skutecznie wysysają je ze mnie warunki atmosferyczne. Nagle spośród chmur, dosłownie na moment, wyłania się górna stacja kolejki linowej, by po chwili zniknąć na dobre w gęstej mgle. Może nie dostaję nagle mocy, ale zdecydowanie lepiej stawia się kroki z perspektywą nadchodzącego końca. I tak ostatkiem sił osiągam Chatę pod Snilovskim Sedlem i chowam się w środku przed pizgawicą. 

W końcu górna stacja

Kto by pomyślał, że w lipcu będę siedzieć na 1490m n.p.m. i popijać gorącą herbatę. Wcinam kanapki i podziwiam „letni” krajobraz przez szybę, oczekując nagłego rozpogodzenia. Mija kwadrans, pół godziny i wciąż nic… Kiedy wreszcie powoli wierzchołki się odsłaniają, postanawiam nie zwlekać i szykuję się do wymarszu. Nie powiem jednak, że jestem optymistycznie nastawiona. Po prostu zaczynam godzić się z sytuacją i iść w kierunku szczytu z myślą o widokowej porażce.

Krajobraz nie napawa optymizmem

Opuszczam chatę

Po 10 minutach znajduję się już na przełęczy, gdzie robi się poważnie. Po pierwsze wieje tu tak mocno, iż zaczyna mną kołysać na boki, a do tego podmuchy są na tyle zimne, że posłusznie wyciągam…czapkę i rękawiczki 😐 Tak, jest lipiec, tak piździ. Sama przełęcz oddziela Wielki Krywań od Chleba, więc wędrowcy mają do wyboru dwa całkiem konkretne szczyty. Plan na dziś od początku zakłada tę najwyższą górę, więc ruszam w prawo i wkraczam tym samym na szlak czerwony. Szeroka droga wiedzie umiarkowanie w górę i gdyby nie wiatr wiejący prosto w twarz, wędrówka przebiegałaby naprawdę lekko. Chmury szaleją nad moją głową i jest mi niezmiernie smutno z takiego obrotu sprawy. Po 15 minutach znajduję się na skrzyżowaniu szlaków i skręcam w lewo w kierunku szczytu. Ruch turystyczny pomimo niesprzyjającej pogody jest spory, a ja obecnie podążam po skalistym podłożu pełnego luźnych kamieni. Nagle niebo zaczyna się rozjaśniać i pomimo, że wciąż idę wśród chmur, krajobraz robi się bardziej sprzyjający. Niespodziewanie po 5 minutach dostrzegam skupisko ludzi i jak się okazuje stoją dokładnie na wierzchołku Wielkiego Krywania. Niby najwyższy szczyt pasma, a jego zdobycie to bułka z masłem. Staję i czekam na cud...

Na początku tylko mgła

Ruch chmur

Snilovské Sedlo i górna stacja kolejki

W kierunku zachodnim

Na najwyższym szczycie Małej Fatry

Niestety nie rozpogodziło się na dobre, lecz było to tylko chwilowe przejaśnienie, więc po kwadransie czekania na cud postanawiam wreszcie schodzić, bo w przeciwnym razie grozi mi zamarznięcie. Wracam do przełęczy i odtąd wędruję grzbietem, gdy nagle staje się cud. Chmury, które mi towarzyszyły powoli rozstępują się niczym Morze Czerwone, odsłaniając cały krajobraz Małej Fatry. Wyciągam szybko aparat, ale już wiem, że nie ma się co spieszyć. Rozpogodziło się na dobre. Spoglądam za siebie na Snilovské Sedlo i Rozsutce, a przede mną połyskuje we wszystkich odcieniach zieleni Piekielnik i Mały Krywań. Zbieram szczękę z ziemi, bo to co widzę przerasta moje oczekiwania. Niekończące się połoniny rozświetlane przez promienie słońca i przeplatane grą chmur sprawiają, że staję jak wryta i patrzę… 

Zaczyna się…

Snilovské Sedlo, Poludňový Grúň i Veľký Rozsutec

W kierunku Piekielnika

Po dłuższej chwili ruszam w dalszą drogę i wędruję wąską ścieżką wśród połonin. Wiatr duje niemiłosiernie i miejscami usiłuje mnie zdmuchnąć z grzbietu, ale nie daję się i podążam dalej ku bezkresowi piękna. Oglądam się za siebie, idę, staję i tak nieustannie coś mnie ciągnie dalej, a coś mnie zatrzymuje. I to tym razem nie wiatr, to te zielone kopy... 😍

Piekielnik przyciąga do siebie

Mały Krywań wciąż w chmurach

Z tyłu Rozsutce i Stoh

Wielki Krywań w oddali

Niebawem czeka mnie krótkie podejście na szczyt Piekielnika, z którego podziwiam Wielki Krywań po lewej, Mały Krywań po prawej, a także Wielką Fatrę, Małą Krywańską, Małą Luczańską oraz inne odleglejsze pasma. Panorama jest niesamowita, a widoczność przeplatana ze światłocieniami przynosi rewelacyjne efekty. Zatrzymuję się na dłuższą chwilę, po czym ruszam wciąż dalej szlakiem czerwonym. 

Pod szczytem

W kierunku Przełęczy Bublen

Piekielnik

Ze szczytu czeka mnie nieznaczna utrata wysokości, a ścieżka po miękkiej ziemi prowadzi na Sedlo Bublen. Tutaj krzyżuje się szlak czerwony, prowadzący dalej głównym grzbietem na Mały Krywań, ze szlakiem zielonym na Koniarky oraz żółtym na Chrapaky. Do szlaku żółtego niebawem wrócę, natomiast póki co podążam dalej za czerwoną farbą. Szlak trawersuje południowe zbocza Koniarek, więc kiedy po chwili się za nim chowam, wiatr ustaje, a ciepłe powietrze skutecznie mnie rozgrzewa. Nagle wspomniane zbocza stają się oceanem falujących traw, których szum delikatnie dźwięczy w uszach, a białe chmury leniwie suną po niebie. Idę krok za krokiem, błądząc nieobecnym wzrokiem po zielonym zboczu, a umysł powoli i skutecznie staje się czystą kartką papieru, którą mogłabym zapisać biciem serca. O ja Cię, właśnie to kocham w górach, tu moja dusza się zatraca 💚

Mały Krywań i Koniarki

Mały Krywań

Falujące trawy

Zupełnie nieobecna docieram do niewielkiej przełączki, która oddziela Koniarki od Małego Krywania. Zaczynam solidne podejście, lecz wciąż po wygodnym podłożu. Pogoda zmienia się jak w kalejdoskopie, raz pokrywając niebo ciemnymi chmurami, by po chwili rozwiał je wiatr i świeciło słońce. I tak ściągam czapkę, zakładam, zatrzymuje się, idę i pewnie bym zwariowała, ale mam to wszystko gdzieś, bo okoliczności przyrody są tak nietuzinkowe, iż skupiam się na czymś zupełnie innym.

Z tyłu Piekielnik

Słowacja – górski kraj 😮

Piekielnik, Wielki Krywań i połoniny 💚

Niebawem wchodzę na grzbiet masywu Małego Krywania, skąd mogę obserwować drogę na szczyt oraz również sam wierzchołek. Idę już nieco zmęczona, ale jednak uśmiechnięta, bo i jest się z czego cieszyć. Dzisiejsze widoki mnie zaskakują, nie wiem, czy iść na szczyt, czy może zostać tutaj i gapić się na ten sielankowy krajobraz. Cóż począć, oszalałam… 

Wielki Rozsutec pośród zielonych zboczy

Wielki Krywań

Droga na szczyt

Gra świateł

Na grani

Po upływie godziny stawiam swoje stopy na szczycie Małego Krywania i najpierw podążam do kamiennego obelisku z tabliczką, a potem szybko do koliby chroniącej przed wiatrem. Szczyt jest drugim pod względem wysokości w Małej Fatrze i oferuje rewelacyjną panoramę, a mimo tego na wierzchołku nie ma tłumów. Ja również nie zagrzewam na nim długo miejsca, ale tylko ze względu na niesprzyjającą pogodę. Poza tym jest wart każdej minuty 😊

Kopuła szczytowa

Dalszy przebieg Głównego Grzbietu Małej Fatry

W kierunku Wielkiego Krywania i Wielkiego Rozsutca

Wierzchołek

Powrót czeka mnie tym samym szlakiem aż do Sedla Bublen, gdzie ponownie odpoczywam i w słońcu delektuję się otoczeniem. Następnie skręcam na żółty szlak, prowadzący na kolejny rozstaj - Chrapaky. Aura znowu jest niesamowita, a wąska ścieżka pośród zielonej roślinności nadaje dzikości temu zakątkowi Słowacji. 

Magicznych miejsc ciąg dalszy

Szlak z widokiem na Rozsutce

Po 15 minutach zmieniam znaki na niebieskie i pokonuję odcinek po piarżystym podłożu wśród kosówki. Tracę umiarkowanie wysokość, a wąska ścieżka wydaje się być nieuczęszczana, co sugeruje kosówka zarastająca szlak, tak iż muszę się przedzierać prze zeń niczym przez amazońską dżunglę. Opłaca się jednak pokonać ten odcinek dla widoku na Kraviarske, które swoimi zielonymi zboczami przykuwa uwagę i zachęca do zdobycia. Ja dziś jednak nie będę się forsować i grzecznie skręcam w prawo na szlak, który ma mnie doprowadzić z powrotem do Vrátnej. 

Kosówka zabójca...

Kraviarske

Z tyłu

Szlak zielony wciąż widokowy

Na początku podążam między kosodrzewiną, wciąż jest wąską i ciasno, a dla lepszej zabawy pojawia się gdzieniegdzie błoto. W krzakach robi się nadzwyczaj gorąco, więc niebawem zmieniam outfit na letni i teraz jak na lipiec przystało podążam w krótkich spodenkach 😄 Szlak prowadzi zakosami, czasem ostrzej w dół, stopniowo wpychając mnie w piętro lasu, a im dalej w las, tym ciemniej… W końcu ląduję w suchym korycie rzeki, skacząc z kamienia na kamień i uważając, by nie tylko nie zgubić szlaku, ale i nie skręcić nóżki, albo i w ogóle nie stracić życia...

Ciemny las i koryto

Że ja mam niby po tym przejść…?!

Po 1h 30 minutach marszu nudnym odcinkiem, wreszcie wyłaniam się ku światłości i wkraczam na drogę asfaltową, która doprowadza mnie wprost do samochodu. Popołudniowa pogoda jest zacna, tak że w pełni mogę podziwiać krajobraz, który o poranku był zasłonięty. Soczyście 😊

Tak ładnie 😍

Dzisiejsza wędrówka choć zaczęła się ponuro i pesymistycznie, to finalnie nadeszło rozpogodzenie, które pokazało prawdziwe oblicze Małej Fatry. Zielone zbocza niczym bieszczadzkie połoniny połączone z grą świateł i licznymi widokami to istna górska bajka, a wędrówka grzbietami jest najfajniejszą opcją z możliwych. Może pogoda była przewrotna, a lipiec jakby mało letni, ale soczyste panoramy sprawiły, że reszta się nie liczyła. To był naprawdę dobry dzień i niesamowite doznanie estetyczne.

A.N.

03.07.2017