A miało być tak pięknie... – Rysy od Słowacji

Wstaję i wychylam się za zasłonę - ciemno. Wychodzę z kwatery ciemno. Jedziemy samochodem dalej ciemno. Parking w Popradzkim Plesie - a tu dalej ciemno. Siedzimy chwilę w samochodzie, gdy wtem niekończącą się falę ciemności przerywa tajemnicza postać, świecąc nam latarką po oczach. Dopada nas mały stres, więc otwieram powoli szybę i nagle pada pytanie: „Którędy to na te Rysy?!” Ach... To będzie piękny dzień… 😉 
Zabieramy plecaki, zakładamy czołówki i ruszamy w drogę – jest 5:30, czyli za jakieś 30 minut powinno zacząć świtać. Osobniki podążają za nami jeszcze się dopytując, czy my też na te Rysy. No my też… Tempo narzucamy solidne i teraz już zupełnie sami obserwujemy, jak powoli rozjaśnia się krajobraz. Jest przyjemnie, ale sakramencko zimno - nie więcej jak 2°C. Droga niebawem wkracza w las, a my wreszcie zaczynamy się rozgrzewać. Mija dokładnie 55 minut, kiedy docieramy do rozstaju przy Popradzkim Stawie. Chwila oddechu. Patrzymy na tabliczkę, która wyraźnie wskazuje 3h 20minut na szczyt. Toż to chwilunia na te Rysy 😉 Nie tracąc czasu idziemy dalej. Pierwsze promienie słońca zaczynają powoli oświetlać wierzchołki, kontrastujące z błękitnym niebem i wszystko wskazuje na to, że wstrzelimy się w zapowiadane okno pogodowe. Najważniejsze by zdobyć szczyt do 11:00, bo potem prognozy wskazują załamanie.

Grań Baszt w pierwszych promieniach słońca

Świtanie i morze chmur na południu

W wyśmienitych humorach niebawem docieramy do Rozstaju nad Żabim Potokiem i skręcamy w prawo na szlak czerwony. Czas odpowiednio się zmniejsza, co tym bardziej cieszy. Obecnie czeka nas wędrówka zakosami, którą niezmiernie lubimy. Teren wokół jest skalisty i surowy, a o tej porze dnia również zacieniony. Taki urok doliny położonej u podnóża kolosów. Za nami nieustannie pręży się Grań Baszt z dostojnym Szatanem, natomiast z przodu pod pionową skałą Bartek wypatruje samotną kozicę.

Grań Baszt: Mała Baszta, Pośrednia Baszta, Szatan, Diablowina, Zadnia Baszta

Samotna kozica pod ścianą Popradzkiej Kopy

Po 40 minutach docieramy do Doliny Żabich Stawów, gdzie mamy zamiar zatrzymać się na śniadanie. Niestety jest lekki przymrozek, więc jedzenie na świeżym powietrzu nie będzie należeć do najprzyjemniejszych. Nie mamy jednak wyjścia - potrzebny nam zastrzyk energii do dalszej wędrówki, więc szukamy czegokolwiek, by choć trochę schronić się przed lodowatym wiatrem. Finalnie chowamy się za spory kamulec i zasiadamy do posiłku opatuleni we wszystko co mamy w plecakach. Jem w rękawiczkach cała się trzęsąc, ale chociaż otoczenie jest przyjemne dla oka. Obserwujemy gładką taflę Żabich Stawów, strzeliste wierzchołki Żabich Turni oraz surowy szlak na Rysy. Oby ten rześki poranek był zwiastunem słonecznego dnia.

Wielki Żabi Staw Mięguszowiecki, a za nim kolejno Wołowcowa Przełęcz, Hińczowa Turnia,
Wołowa Turnia, Żabia Mięguszowiecka Turnia, Żabi Koń, Żabia Przełęcz i Innominata

Dalszy szlak na Rysy oraz Żabia Przełęcz, Innominata i trzy wierzchołki Rysów

Gdy tylko pochłaniamy kanapki, ruszamy w dalszą drogę. Na początek czeka nas prostka kamiennym duktem, potem kolejny etap zakosami, by finalnie dotrzeć do łańcuchów. Rozglądam się ostatni raz dookoła i zastygam. Pospiesznie szturcham Bartka, gdy tylko zauważam niepokojącą chmurę biegnącą ku Rysom. Niestety nasze obawy, jak również prognozy się potwierdzają - nikczemnik zawisa tuż nad wierzchołkiem i ani rusz! Ale kto powiedział, że wciąż nie mamy nadziei... Pewnie że mamy!

Ot nikczemnik zawisł nad Rysami

Za nami wciąż ładnie: Żabie Stawy Mieguszowieckie i Grzebień Baszt: Mała Baszta, 
Pośrednia Baszta, Szatan, Diablowina, Zadnia Baszta, Wielka Capia Turnia oraz Hlińska Turnia

Jak wspomniałam przed nami na szlaku pojawiają się łańcuchy, które rok wcześniej w większości uznałam za niepotrzebne. Dziś sztuczne ułatwienia są niezbędne do pokonania tego krótkiego odcinka, a to ze względu na panujący w dolinie przymrozek. Skały pokryte są cienką, niewidoczną warstwą lodu i choć zaciekle prę do przodu, buty ochoczo się ślizgają.

 

Niech Was nie zwiedzie ta goła skała...

Kolejne żelastwo

Zakosy w Żabiej Dolinie

Po krótkim ubezpieczonym trawersie szlak ponownie wchodzi w zakosy, a im jesteśmy wyżej, tym na ścieżce pojawia się więcej śniegu i lodu. Chmur na niebie zamiast ubywać przybywa, a ja powoli zastanawiam się nad sensem wejścia na szczyt. Po dwóch godzinach pośród głazowiska nagle wyłania się Chata pod Rysami, charakterystyczna "himalajska" brama oraz kolorowa sławojka. To my już tu jesteśmy…? Tak szybko...? 😮

Chata pod Rysami z perspektywy chorągiewki

Toaleta nad przepaścią

Brama Wolnego Królestwa Rysów, z tyłu w promieniach słońca Grań Baszt

Zaskoczeni naszym szybkim tempem, zatrzymujemy się przed chatą i korzystając z braku turystów, robimy zdjęcia z kilkoma niecodziennymi przedmiotami, które można tu znaleźć. I tak sprawdzam rozkład autobusowy, oglądam śmierć, a nawet dotykam jej kosy. Nie do wiary...? Takie cuda tylko w okolicy tego schroniska. Nie wchodzimy jednak do środka, lecz zastanawiamy co dalej. Doskonale zdajemy sobie sprawę, że na szczytowe widoki nie ma co liczyć, a w dodatku wyżej leży więcej śniegu. Analizujemy naszą sytuację i kiedy okazuje się, że atak szczytowy mieliśmy przewidziany na 10:30, a tymczasem jest sporo przed 9:00, postanawiamy iść w górę. Decyzja ostateczna zapadnie na Przełęczy Waga.

Chata pod Rysami - 2250m n.p.m.

Przystanek z widokami 😊

Popradzka Kopa i zastawka 

Z kosą...

Od schroniska podczepiamy się do innych turystów i podążamy chwilę za nimi. I tu był nasz błąd… Okazało się, że nie zauważyli oni szlaku i poszli głazowiskiem, a my jak te barany za nimi. W porę jednak zorientowaliśmy się o zaistniałej pomyłce, więc zawracamy i wygodnie kontynuujemy wędrówkę zgodnie z czerwonymi oznaczeniami. Pod stopami mamy centymetrową warstwę białego puchu, który jest zdecydowanie lepszy niż niewidoczny lód. Po kwadransie marszu docieramy na Przełęcz Waga, gdzie jest mroczno, zimno i pochmurno. Po spektakularnych widokach nie ma ani śladu, jedynie na pocieszenie pozostał nam Ganek i jego słynna Galeria.

Przełęcz Waga: Jaworowy Grzebień, w oddali Tatry Bielskie

Ganek i Galeria Gankowa

Na przełęczy podejmujemy decyzję o ataku szczytowym, a w razie zdradliwego podłoża mamy zamiar zawrócić. Pozostaje nam 30 minut do celu, póki co idzie się wygodnie, stopień po stopniu w górę. Szlak prowadzi głazowiskiem, widoczność jest kiepska i z każdym metrem wzwyż się pogarsza. Tym bardziej uważnie wypatrujemy czerwonych znaków i niebawem przechodzimy na drugą stronę grani. Tam na kilka sekund powraca nadzieja na rozpogodzenie, ponieważ w dole ukazują się nam Żabie Plesa. Niestety po chwili wszystko ponownie ogrania mrok.

Szlak na szczyt

Nadzieja powraca - Dolina Żabich Stawów Mięguszowieckich

Kiedy pozostaje zaledwie kawałek do szczytu, następuje pogorszenie pogody. Zaczyna sypać drobny śnieg, skała jest śliska, a podłoże sypkie. Rok temu ten odcinek był dla nas banalny, ale obecnie napawa mnie grozą. Pnę się ostrożnie w górę, częstokroć przytrzymując się rękoma, co natychmiast powoduje przemoczenie rękawiczek. Nie jestem do końca przekonana, co do słuszności parcia na szczyt, ale po namowach Bartka skłaniam się do kontynuacji wędrówki. Przecież jesteśmy tak blisko... I faktycznie jeszcze tylko kilka kroków, kilka metrów, kilka podciągnięć i oto jesteśmy na szczycie! Rysy zdobyte!

Słowacki wierzchołek - 2503m n.p.m.

Na szczycie obyło się bez wybuchu euforii, uśmiechu czy chociażby satysfakcji. Wszystko za sprawą nieprzyjemnej aury i braku zarówno widoków, jak i perspektyw na nie. Sakramenckie zimno i lodowaty wiatr przeszywają mnie do szpiku kości, więc nie ma mowy o odwiedzeniu polskiego wierzchołka. No bo w sumie po co? W mojej głowie krąży tylko jedna myśl – byle szybciej w dół. Pijemy szybko herbatę, ubieram z powrotem przemoczone rękawiczki, Bartek mocno mnie przytula i prowadzi bezpiecznie w dół. W pełnej koncentracji pokonujemy zachodni stok, by po wschodniej stronie znacznie się odprężyć.

Rysy już za nami...

Wciąż ostrożnie w dół z widokiem na Popradzką Kopę

Mimo kiepskiej pogody z naprzeciwka podąża sporo turystów. Kiedy zbliżamy się do Przełęczy Waga, niebo nieco się przejaśnia i nie jest już tak złowieszczo. Siodło ukazuje nam trochę więcej panoramy niż godzinę temu, ale wciąż bardzo mi szkoda tych widoków, które zaczarowały podczas pierwszej wędrówki na Rysy. Dziś muszę obejść się smakiem.

Ganek, Dzika Turnia i Świstowy Szczyt, w oddali Jaworowy Grzebień

A mogło być tak pieknie...

Pamiątkowe z Gankiem

Zmarznięci szybko podążamy w kierunku schroniska, gdzie mamy zamiar zjeść i przede wszystkim się rozgrzać. Najpierw jednak potrzeba wzywa do toalety, więc zmierzamy do kolorowej sławojki. Następnie udajemy się bezpośrednio do chaty, gdzie po znalezieniu wolnego miejsca, w końcu możemy odpocząć i się rozgrzać.

Już po 😜

A tu wolne miejsce dla wegetarianów 😂

Po godzinie posiadówy pora wracać. Ubieram się na cebulkę, dopinam po samą szyję, naciągam czapkę na uszy i mogę wyjść na zimnicę. Ruszamy ku Żabim Stawom, a zejście głazowiskiem przebiega sprawnie i całkiem przyjemnie. Szybko tracimy wysokość, a im jesteśmy niżej, tym pogoda jest ładniejsza. 
Niebawem znajdujemy się w pobliżu Żabich Stawów i choć korci nas niezmiernie, by podejść do ich brzegu, to nogi nie bardzo mają ochotę nadkładać drogi.

Żabia Dolina i Grzebień Baszt skąpane w słońcu

Wołowiec Mięguszowiecki, Wołowa Przełęcz, Hińczowa Turnia, Wołowa Turnia, na drugim planie Koprowy Wierch

Wielki i Mały Staw u stóp Wołowca Mięguszowieckiego

Grań Baszt i Wielki Żabi Staw

Wielki Staw i wyspa (podobno w kształcie żaby)

Następnie do pokonania mamy odcinek po zakosach do Rozstaju nad Żabim Potokiem, a potem już wygodną leśną prostką aż do Popradzkiego Plesa. Pomimo że droga się nie dłuży, to kompletnie nie chce nam się przebierać nogami. Wleczemy się z nietęgimi minami i finalnie po 1h 15min docieramy nad jezioro. Siadamy wyczerpani pod schroniskiem, łapczywie uzupełniając energię. 

Hotel Górski nad Popradzkim Stawem

Popradzki Staw z widokiem na Tepą

Ostatni odcinek asfaltem jest średnio przyjemny dla stóp i zajmuje nam dokładnie godzinę. Całość trasy zakłada pokonanie 22km, a czasowo zależy tylko i wyłącznie od kondycji.
By spuentować dzisiejszy dzień, przypomina mi się zeszłoroczna relacja z Rysów, kiedy przy podsumowaniu użyłam słów: „... postanowiłam, że niebawem wrócę na Rysy, ale tą łatwiejszą ścieżką. Tak by nacieszyć się w 100% krajobrazem, który oferuje ta góra.” 
No to się kur** nacieszyłam! 😂 Miało być tak pięknie, a wyszło jak zwykle. Tym oto sposobem Rysy pozostają dla mnie pechową górą, tą górą która wciąż pozostawia niedosyt. Może następnym razem uda się zaznać szczęścia na najwyższym szczycie Polski, może… Mówią do trzech razy sztuka, ale na ten trzeci raz Rysy trochę będą musiały sobie poczekać. Niech zatęsknią za mną, niech zapłaczą, a może wtedy się zaprzyjaźnimy… 😉

A.N.

10.09.2015