Zima dla początkujących – wokół Wielkiego Kopieńca

Końcówka roku 2016 jest wyjątkowo niegórska. Nie w tym rzecz, że nie chcemy iść w góry, ale wszystko układa się nie po naszej myśli. Weekendy mamy wolne, ale ładna pogoda przeważnie przypada w tygodniu, więc jak jechać w góry, kiedy za oknem szaruga… Ta zła passa ciągnie się praktycznie od końca października. Po zdobyciu Polskiego Grzebienia w miodnych warunkach, potem coś się załamuje. Listopadowy wypad w Tatry upływa pod znakiem dolin, a miesiąc niebawem się kończy. Nadchodzi grudzień, a wraz z nim plan nie tyle, co na godne zakończenie roku, co ukończenie projektu 12 miesięcy w Tatrach. Już teraz zdradzę Wam, że projekt udaje się zrealizować, a Wielki Kopieniec padł. Zacznijmy jednak od początku...
W grudniu raczej nie myślałam o ambitnych planach i wysokich szczytach, a Tatry Zachodnie od razu zostały skreślone, ponieważ w tym roku limit przejścia Kościeliskiej i Chochołowskiej został wyczerpany. Miało być łatwo i śnieżnie, więc wiele szczytów nie pozostało do wyboru. Wielki Kopieniec wydał się być idealny, zwłaszcza że byliśmy tam tylko raz.
Wyjeżdżamy skoro świt, a raczej jeszcze w nocy, w Zakopanem meldujemy się o 8:00 i po szybkim śniadaniu ruszamy w drogę. 

Wędrówkę zaczynamy w Jaszczurówce

Na wstępie mamy do pokonania 1,5km drogą asfaltową, ponieważ interesujący nas szlak ma swój początek w Toporowej Cyrhli. Odcinek przemierzamy w 20 minut. Na zielonym szlaku czeka nas na „dzień dobry” ostre, ale krótkie podejście, które zostaje wynagrodzone widokiem na Babią Górę oraz Gubałówkę. Niebawem droga się zwęża i od tej pory podążamy wzwyż wąską ścieżką. Szlak jest wydeptany, a śnieg ubity, więc idzie się nadzwyczaj wygodnie.

Początek zielonego szlaku

Gubałówka i Babia Góra

Wkrótce docieramy do granicy Parku Narodowego, po czym znikamy w lesie. Z tablic informacyjnych dowiadujemy się, iż Toporowa Cyrhla to najwyżej położona dzielnica Zakopanego, a jej nazwa pochodzi od obijania drzewa z kory („czyrchlić”). Okazuje się również, że szlak czerwony prowadzący właśnie z Toporowej Cyrhli na Psią Trawkę jest najstarszą znakowaną drogą w Tatrach, powstałą już w 1877r. 

Klimatycznie

Zimowy las

Kolejny etap wędrówki przebiega spokojnie, po równym terenie, bez większych przeszkód. Po 15 minutach docieramy do rozstaju szlaków, gdzie czerwona droga skręca w lewo na Psią Trawkę, a my odbijamy w prawo i podążamy zgodnie z zielonymi znakami na Polanę Kopieniec. Ścieżka wciąż jest przedeptana i idzie się wygodnie, tyle że z każdym przebytym kilometrem kąt podejścia się nasila. Dawno nie byliśmy w górach, więc chwilę nam zajmuje przyzwyczajenie się do intensywniejszego wysiłku, a potem już miarowo stawiamy krok za krokiem. Ku naszemu zdziwieniu po kwadransie między drzewami pojawiają się jakieś „szpice”. Doskonale wiemy, że właśnie zbliżamy się do polany i niebawem zobaczymy pełny krajobraz. Jest zimowo, jest biało, jest ładnie.

Ostatnie metry podejścia

Biała Polana Kopieniec

Obecnie znajdujemy się na rozstaju szlaków, gdzie w prawo prowadzi droga na szczyt, natomiast na wprost ku polanie. Powstaje dylemat, gdzie iść skoro widoki tu i tu są zacne, a zejście ze szczytu przebiega drugą stroną góry, omijając tym samym polanę. Postanawiamy najpierw udać się ku bacówkom, czyli w epicentrum hali, a później wrócimy do rozstaju na którym obecnie stoimy. Idziemy po wydeptanych śladach, po lewej mijając świerki, a po prawej tylko śnieg. Aura jest nieco mroczna, ale szczęście nam sprzyja i gdy pojawiamy się na polanie wyłania się słońce, rozświetlając białe połacie śniegu. Jesteśmy już trochę głodni, więc zmierzamy ku jednej z bacówek, by tam urządzić sobie popas i doładować energię przed atakiem szczytowym. 

Bacówki pod szczytami Żółtej Turni i Świnicy

Trochę słońca

W drugą stronę błękitne niebo

Tak się jakoś zupełnie przypadkowo składa, że na dzisiejszy dzień przypadają moje urodziny, więc po śniadaniu w bacówce leci pierwszy toast smakowitym górskim trunkiem (stali bywalcy bloga powinni wiedzieć o czym mowa 😉). Po odpoczynku zbieramy manele i ruszamy w kierunku szczytu, czyli wracamy do rozstaju szlaku zielonego z... zielonym 😉 Żwawo ruszamy w górę, obserwując po lewej stronie coraz mniejszą polanę.

Na szczyt 20 minut

Szlak przetarty

Polana Kopieniec

Szlak na szczyt jest przetarty i prowadzi umiarkowanie w górę. Początkowo widoki roztaczają się tylko na polanę, ale im jesteśmy wyżej tym horyzont również się poszerza. Wyłaniają się Tatry Bielskie, słowackie szczyty Tatr Wysokich oraz bezkres błękitnego nieba nad Beskidami. Wkrótce ścieżka kluczy między drzewami i widoki na moment znikają. 

Masyw Wołoszyna, Buczynowe Turnie oraz Żółta Turnia

Zakopane, Gubałówka oraz w oddali Pilsko i Babia Góra

Po 20 minutach widzimy już wyraźnie wierzchołek i pozostaje nam ostatnia prostka na szczyt. Śnieg błyszczy niczym wypolerowany, a to za zasługą jego zmrożonej powierzchni. Na szczęście tylko wygląda groźnie, ponieważ buty doskonale się z nim rozprawiają. Na Wielkim Kopieńcu nie ma żywej duszy, więc mamy szczyt do dyspozycji tylko dla siebie, a każdą minutę przeznaczamy na wnikliwe obserwacje panoramy.

Wierzchołek

Czerwone Wierchy, Giewont i Polana Olczyska w dole

Słońce nad Gorcami i Beskidem Wyspowym

Pienińskie Trzy Korony

Hawrań, Jagnięcy, Łomnica i Lodowy

Kasprowy Wierch

Szczytowanie

I wspomniany magiczny trunek na tle kolosów 😁

Na wierzchołku nie nosimy się z zamiarem dłuższego popasu, ponieważ po pierwsze nieco wieje, a po drugie aura jakoś nie powala. Jak wspomniałam schodzić będziemy drugą stroną góry, aczkolwiek na pierwszy rzut oka wydaje się ślisko i stromo. Nic bardziej mylnego - raki pozostają w plecaku, a my asekurując się kijami bezpiecznie wracamy na polanę. 

Już na dole

Nienaruszona pokrywa z widokiem na Beskid Wyspowy

Trasa powrotna zaplanowaliśmy przez Dolinę Olczyską, tak iż wyskoczymy w Jaszczurówce, czyli tuż przy samochodzie. Początkowo schodzimy lasem po białym puchu, co idzie nadzwyczaj sprawnie. Następnie czeka nas odcinek szeroką, płaską drogą, by po 40 minutach znaleźć się przy Polanie Olczyskiej. Pochmurna i mroczna aura idzie w zapomnienie, a rozpoczyna się królestwo słońca i bezchmurnego nieba.

Polana Olczyska

Potok Olczyski

Jaszczurówka – 40 minut

Odtąd wędrówka jest dla nas podróżą w nieznane, ponieważ Doliną Olczyską jeszcze nie mieliśmy okazji podążać. Droga jest ubita i rozjeżdżona, więc maszeruje się wygodnie. Pojawia się coraz więcej wędrowców, bo i godzina iście spacerowa – dochodzi południe, a słońce i śnieg w dolinie idealnie współgrają, tworząc prześliczny klimat. Wszystko to sprawia, że bardzo nam się tu podoba. 

Szlak z widokiem na Nosal

Magia zimy

Liczne mostki przecinają Potok Olczyski

Potok

Po 30 minutach jesteśmy już u wylotu doliny, gdzie znajdują się dawne baseny termalne zwane cieplicami. Cieszyły się one niegdyś popularnością, powstał tu nawet zajazd i hotel, jednak po nieudanym odwiercie zostały zamknięte. Obecnie stanowią ośrodek czynnej ochrony płazów i gadów, można je zwiedzać w sezonie letnim, a obecnie są zamarznięte. Natomiast sama dzielnica Jaszczurówka wzięła swą nazwę od popularnych w owej dolinie jaszczurek – salamandry plamistej. 

Cieplice

Wylot doliny

I tak oto kończy się nasza krótka, zimowa wędrówka. Trasa zamyka się w 10 kilometrach i jest uwieńczeniem projektu „Tatry 2016”, natomiast na dziś to nie koniec wrażeń. Bartek zabiera mnie bowiem na zachód słońca na Gubałówkę, gdzie uczcimy już mniej górsko moje urodziny. Sama wędrówka tatrzańska natomiast do wielkich wyczynów nie należała, ale właśnie dlatego jest idealnym typem dla turystów stawiających pierwsze kroki zimą. Przede wszystkim jest łatwo i niesamowicie widokowo.

A.N.

17.12.2016