Ploská i Borišov - złote grzbiety Wielkiej Fatry

Poranek jest zimny. Niewielka wieś – Stredná Revúca, wciąż pogrążona jest w cieniu, podczas gdy na grzbietach Wielkiej Fatry trawy połyskują w październikowym słońcu. Wyjście jest tylko jedno – dotrzeć na górę jak najszybciej. Szlak czerwony początkowo prowadzi przez polany, które pokryte poranną rosą szybko załatwiają moje buty. Cień doliny jest bezlitosny, więc widząc granicę ze słońcem, przyspieszam kroku… 

Poranek

Ścieżka ku słońcu

Niebawem znikam w niewielkim lasku mieniącym się w złotych kolorach, a potem czeka mnie krótkie, ale intensywne podejście przez polanę. Wreszcie docieram do otwartej przestrzeni, słońca i pierwszych widoków na rude kopy. Po kwadransie ponownie wchodzę do lasu, a tony liści leżące na ziemi dźwięcznie szeleszczą pod butami. Szlak jest poprowadzony bardzo przyjemnymi zakosami i chociaż cały czas zdobywam wysokość, to w ogóle się nie męczę.  

Rude kopy

Warstwy

Tam zmierzam

Złoty las

Po około 45 minutach czeka mnie trawers bardzo widokowym zboczem. Wzrok przede wszystkim ucieka do wielkiej kopuły Rakytova, ale widoczność jest dzisiaj rewelacyjna, więc widać także Tatry Niżne czy Zachodnie. Wielkofatrzańskie zbocza porośnięte lasem w połączeniu z grzbietowymi halami dają niesamowity efekt. Halna Fatra już latem mnie porwała, a to co obserwuję jesienią jest petardą totalną. To dopiero początek wędrówki, co będzie potem…? 

Taki widok 😍

Tatry Zachodnie w oddali

Tatry Niżne

Rakytov

Dalszy ciąg trasy to przyjemny marsz, a szlak wznosi się umiarkowanie w górę. Najpierw maszeruję w otoczeniu drzew, ale niebawem docieram na olbrzymią polanę. Ścieżka wśród spalonych słońcem traw prowadzi wprost na Sedlo pod Čiernym kameňom, gdzie będę zmieniać szlak na zielony. Zanim to jednak nastąpi, spoglądam na otaczające mnie szczyty, pasma górskie przeplatające się między sobą i paletę kolorów, którymi pomalowany jest ten krajobraz. Na przełęczy jestem tylko ja i cisza. Nic ponad to. 

Wielka Fatra i Tatry Niżne

Minčol i Rakytov

Mała Fatra

Niekończące się łańcuchy górskie

Na przełęczy szlak czerwony przecina się ze wspomnianym zielonym, który w prawo prowadzi na potężny Rakytov, a w lewo na Sedlo Ploskej i właśnie przełęcz jest moim celem. Wąska ścieżka trawersuje zbocza masywu Čierny kameň, tym samym omijając jego skalisty i kuszący wierzchołek. Szlak nieznaczenie wznosi się w górę, a początkowy las z czasem znika na poczet rozległych hal, które zostaną już ze mną do końca dnia. Po 30 minutach docieram na Sedlo Ploskej, skąd ponownie obserwuję okoliczne łańcuchy górskie. Słowacja jest niesamowita ❤

Z tyłu Rakytov

Mała Fatra

Potężna Ploská

Čierny kameň

Widok na południe

Po zrobieniu kilkunastu obrotów wokół własnej osi ruszam dalej. Moje kolejne zadanie to zdobycie szczytu Ploská, który wznosi się na wysokość 1532m n.p.m. i z każdej strony wymaga od wędrowca nie lada wysiłku. Podejście jest intensywne, ale by marsz był nieco lżejszy, to wokół czeka niezmiennie obszerna panorama. Idę powoli wśród złotych źdźbeł traw, a kurz mimowolnie osiada na butach. W rejonie Ploski ruch turystyczny jest większy, ale moja uwaga skupia się na czymś zupełnie innym. Widoki powalają na kolana. 

Na podejściu

Čierny kameň, Rakytov i Tatry

Zbliżenie na Tatry Zachodnie oraz Wysokie 

Ploská jest potężnym szczytem, jednym z najwyższych w Wielkiej Fatrze, a jej zwieńczeniem jest duże płaskie plateau. Wznosi się nad trzema dolinami, a jej zachodnie stoki są bardzo strome, co w zimie powoduje schodzenie potężnych lawin. Szlak czerwony z Sedla Ploskej właściwie jest najłagodniejszy z trzech dostępnych wariantów, więc przy równym tempie melduję się na szczycie po 20 minutach. Panorama wschodnia jest mi już znana, natomiast odsłania się widok na zachód, choć mocno ograniczony ze względu na rozległą wierzchowinę.

Złoty grzbiet Ploski i widok na zachód

Mała Fatra

Borišov

Ostredok i Krížna

Wszystko to, czego nie można dokładnie obejrzeć ze szczytu Ploski, doskonale widać z jej zboczy. Już niedługo się o tym przekonam, obierając szlak czerwony w kierunku Chaty pod Borišovem. Zejście przewidziane jest na 40 minut, a szlak w istocie wyborny. Cały czas maszeruję odkrytym terenem po zachodnio-północnym stoku, co pozwala napawać oczy widokiem na Małą oraz Wielką Fatrę, a także dalsze słowackie pasma, których nazwać już nie umiem. Wiatr delikatnie wprawia w ruch suchą trawę, co powoduje przyjemny szelest. O dziwo tym wariantem nikt nie podąża, a ludzie zniknęli jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. 

Szlak z widokiem na Borišov

Na prawo patrz

Na lewo patrz

W dole Chata pod Borišovem

Po utracie wysokości maszeruję równym terenem, a wokół czuć niekończącą się przestrzeń. Na olbrzymiej hali gdzieniegdzie rosną drzewa, co tylko dodaje oryginalności krajobrazowi. Im bliżej chaty się znajduję, tym za mną Ploská jest potężniejsza. Niesamowita z niej góra, taka dumna i dostojna. Przyjemny i kompletnie niemęczący marsz skutkuje po 40 minutach dotarciem do schroniska pod Borišovem. Chata od 1949r. służy turystom i dysponuje 20 miejscami noclegowymi, choć po dziś dzień nie ma w niej prądu. 

Coraz bliżej Borišova

Dumna Ploská i magiczne drzewa

Ostatnia prostka

Chata pod Borišovem i ciekawy szlakowskaz 😉

Żądna kolejnych wrażeń nie zatrzymuję się w schronisku i mknę prosto na Borišov. Podejście jest, co tu dużo mówić – mordercze! Po pierwsze jest południe, więc na nic szukać cienia, po drugie nachylenie stoku takie, że ma się wrażenie wędrówki w pionie 😮 Szlak żółty przewidziany jest na 30 minut i nie liczcie na żadne magiczne przyspieszenie, ten odcinek trzeba przetrwać. 250 metrów przewyższenia na odległości 1km to nie byle popierdółka. W dodatku pojawia się problem z oddychaniem – gdy tylko zachodzi potrzeba zaczerpnięcia tchu ze zmęczenia i nieopatrznie popatrzycie za plecy bądź w bok, to panorama automatycznie zapiera dech w piersiach i ciężko wrócić do normalnych czynności krążeniowo-oddechowych. Atak szczytowy Borišova wyciska siódme poty, ale to co daje w zamian – bezcenne ❤

Chata pod Borišovem, Ploská i Rakytov

Tatry Niżne

Nieśmiało wyglądają Tatry Zachodnie

❤

Po 30 minutach nierównej walki zdobywam szczyt. Był to najcięższy dzisiaj odcinek, ale również najbardziej widokowy. Wierzchołek o wysokości 1510m n.p.m. oferuje ładną panoramę, ale wschodnie zbocze i widok na Ploskę podczas podejścia jest genialny. Po wysiłku nie pozostaje mi nic innego jak usiąść i delektować się krajobrazem Wielkiej Fatry. Przyznam, że nie spodziewałam się aż takiego „wow” dzisiaj. Jesień i te złote grzbiety robią robotę. 

Widok na północ

Wystawa zachodnia

Wschód! 💪

Szlak na Borišov jest ślepym zaułkiem, więc do chaty trzeba wrócić tą samą drogą, ale w dół schodzi się rewelacyjnie. Kolejnym punktem na dzisiejszej trasie są Chyžky, a najszybciej można się tam dostać szlakiem niebieskim, co też mam zamiar uczynić. Wariant ten trawersuje zbocza Ploski i już na początku zapowiada się ciekawie. Wąska ścieżka przecina zachodnie zbocze i praktycznie po równym terenie doprowadza na przełęcz, leżącą po drugiej stronie góry. I choć mogłoby się wydawać, że nic szczególnego ten szlak nie zaoferuje, to jego walory krajobrazowe są znakomite. I nie potrafię opisać w słowach dlaczego… 

Szlak niebieski

Za plecami

Trawers

Po około 50 minutach melduję się na przełęczy, gdzie czeka mnie kolejna odsłona krajobrazów. Dzisiejsza trasa zdecydowanie nie daje mi się nudzić. Chyžky oferują świetny widok na Tatry Niżne, ale także na Ploskę, której południowy grzbiet wydaje się być najbardziej rozległy. Na miejscu nie zabawiam zbyt długo, ponieważ do samochodu czekają mnie jeszcze 2 godziny marszu. 

Chyžky padły z wrażenia 😉

Ploská

Tatry Niżne

Tamtędy w dół

Schodzić zamierzam szlakiem żółtym do Vysnej Revúcy, skąd już drogą dostanę się do Strednej, gdzie stoi samochód. Początkowo idę rozległą polaną z malowniczymi widokami, by po około 20 minutach zniknąć w lesie. Pierwszy kilometr dość ostro sprowadza w dół, ale z czasem teren łagodnieje i potem nabijam już tylko kilometry. Szeroka szutrowa droga następnie zamienia się w asfalt i tak około 16:00 kończę tę wielkofatrzańską przygodę.

Do widzenia…

Wielka Fatra jesienią zrobiła mega robotę. To co działo się podczas dzisiejszej wędrówki, to co mogłam obserwować, naładowało mnie niesamowitą energią. Chcę wrócić w te rejony jak najszybciej, odliczam dni do złotej jesieni, by znów maszerować po złotych grzbietach, wśród rudych traw i genialnych panoram. To pasmo górskie jest warte każdego morderczego podejścia, każdej kropli potu i każdego płytkiego oddechu…

A.P.

28.10.2019