Jesienny marazm – Rachowiec i okolice

W połowie listopada prognozy są wyjątkowo pokrętne i choć zapowiadają piękną pogodę, to południowy, porywisty wiatr skutecznie niweluje ambitniejsze plany i choćby chęć dalszej wędrówki. Na szczęście istnieje Beskid Żywiecki i jego wciąż nieodkryte przez nas zakątki, a w pakiecie z wędrówką północnymi stokami wygląda naprawdę obiecująco. Decyzja zapada – jedziemy pod słowacką granicę - na Rachowiec. W tym celu udajemy się do Zwardonia, gdzie już o 7:00 meldujemy się na parkingu niedaleko dworca PKP i tam zostawiamy samochód. Od tego miejsca na szczyt Rachowca czeka nas godzina marszu szlakiem czerwonym. Obiecująca perspektywa 😊

Na Rachowiec tylko godzinka

Poranek jest rześki, lekko mrozi, delikatnie podwiewa i całe szczęście, że od razu idziemy w górę, bo dzięki temu możemy pobudzić szybsze krążenie. Muszę jednak przyznać, że jesienne przymrozki pomimo przeszywania człowieka na wskroś, mają w sobie coś wyjątkowego i bardzo lubię ten czas. Szlak czerwony niemal natychmiast wkracza w las i wąską ścieżką kluczy między drzewami. Szybko zdobywamy wysokość i niebawem pojawiają się pierwsze widoki na Beskid Śląski z charakterystyczną Ochodzitą.

Najpierw las

Poranna Ochodzita

Po około 20 minutach dochodzimy do drogi asfaltowej, docierając tym samym na osiedle Rachowiec. Wyłania się również przed nami szczyt o tej samej nazwie, a na górskich grzbietach pojawiają się pierwsze promienie słońca, malujące krajobraz w różowo-pomarańczowych odcieniach. Opłacało się wstać rano, by podziwiać ten spektakl. Poranki w górach są magiczne. 

Asfaltowy etap

Poranne kolorki

Widok na Mały Rachowiec

Niebawem szlak czerwony skręca w prawo, a im jesteśmy wyżej, tym krajobraz robi się bardziej bajkowy. Północno-zachodnie zbocza osłonięte od wiatru i słońca zostały zatrzymane w bezruchu przez poranny przymrozek. Jest klimatycznie. Uwielbiam właśnie taki listopad - mroźny, ale słoneczny, kiedy na dobre trwa walka jesieni z zimą. 

Zmrożone drzewa i trawa

Ścieżka

Magia poranka

Pasmo Baraniej Góry

Coraz wyżej

Podchodzimy wciąż w górę, zbliżając się tym samym do wierzchołka, jednak wędrówka nie męczy nas kompletnie. Ostatnie podejście, jeszcze kilka kroków i jesteśmy na szczycie. Zgodnie z naszymi oczekiwaniami na wierzchołku wieje, więc zakładamy kaptury na głowy i idziemy przez polanę do drewnianej konstrukcji, z której mamy zamiar podziwiać panoramę. To nasz debiut na Rachowcu i absolutnie nie jestem zawiedziona - po północnej stronie króluje Beskid Śląski, od zachodu niebywale prezentuje się Beskid Żywiecki, a od południa majaczy Mała Fatra. Szczyt zdecydowanie poleca się na długie popasy w sezonie leżingowym 😀 Dzisiaj jest wietrznie, ale przejrzyście i warstwowo. Jesień i to jej ostre powietrze – petarda! 

Ostatnie podejście

Ławeczka na granicy światów

Na południe Beskid Śląski

Polana z widokiem na wieżę oraz Beskid Żywiecki

Poranne słoneczko

Na południe

Wieża z bliska

Po chwili spędzonej na szczycie - podziwianiu widoków i czytaniu tablic edukacyjnych, ruszamy dalej, a w zasadzie w dół. Na początek wracamy do drogi asfaltowej, a w trakcie zejścia wciąż podziwiamy krajobraz pełen kontrastów i tak jak rano również teraz po tej stronie góry nie wieje. Pogoda jest zali wżdy fantastyczna i ogromnie się cieszę, że tknęło nas na tę krótką, lecz treściwą wędrówkę. Jeszcze na moment zbaczamy z trasy zobaczyć panoramę z perspektywy Małego Rachowca, po czym ruszamy w kierunku kolejnego celu. 

Jesienne kontrasty

Przyroda

Ponownie w krainie zimna

Rachowiec od strony północnej

Wyciąg na Małym Rachowcu

Stok

Nasza dalsza trasa zakłada ponowne przejście przez osiedle „Rachowiec”, a następnie wędrówkę szlakiem czarnym w kierunku schroniska „Dworzec Beskidzki”. Tabliczki zapowiadają na miejsce 25 minut, a odcinek przebiega również drogą asfaltową, w dodatku w dół, więc spacer krajoznawczy bardzo nam się podoba. Na miejscu zastajemy ogromny budynek, będący niegdyś schroniskiem, dzisiaj stojący pusty i bezużyteczny, wołający o pomoc banerem „obiekt do wydzierżawienia”. Budynek mnie hipnotyzuje, jest piękny w swoim ogromie, niebanalny architektonicznie, z dużym potencjałem. Tylko miejsce… "Dworzec Beskidzki" został uruchomiony 6 stycznia 1933 roku, a z racji swego położenia na skraju miejscowości i bliskości stacji kolejowej, obiekt cieszył się dużą popularnością zarówno w lecie, jak i w okresie zimowym. Niestety z rok na rok ruch turystyczny w tym regionie maleje, a turyści wybierają bardziej popularne rejony. Szkoda, bo moje serce jakoś mocniej zabiło do tego budynku, aż chciałoby się tam spędzić noc i wypić gorącą kawę o poranku na tarasie… Gdyby tylko ktoś chciał sprawić, by ponownie tętniło tam życie… 

Osiedle „Rachowiec”

Dworzec Beskidzki – budynek z duszą

Mogę sobie wyobrazić jak tętni ponownie życiem

Taras na stronę północną

Z łezką w oku ruszamy w kierunku centrum Zwardonia szlakiem czerwonym, biegnącym również drogą asfaltową. Niebawem podążamy wzdłuż granicy polsko-słowackiej, a po 10 minutach jesteśmy w pobliżu dworca PKP, który zresztą obecnie nie obsługuje połączeń. Widać gołym okiem jak to przygraniczne miasteczko umiera. Mogę sobie wyobrazić kilkanaście lat temu obłożenie turystyczne w tym regionie, ale społeczeństwo się bogaci i wyjazdy zagraniczne oraz łatwość podróży po świecie zabiera takim lokalnym perełkom gości. Niebawem docieramy również do mapy z oznaczonymi ścieżkami dydaktycznymi, których w okolicy jest co nie miara, a do tego nie są wymagające ani długie. Łapiemy inspirację na kolejny spacer transgraniczny w tych okolicach i z pewnością wrócimy tu wiosną, kiedy przyroda będzie się budziła do życia ze snu. Może i Zwardoń się obudzi… 

Dworek Szwajcaria

Kościół

Trasy spacerowe z Zwardoniu

Trakcje kolejowe świeca pustkami

Dworzec PKP

Chodźcie jeszcze na wirtualny spacer…

A.P.

17.11.2018