Sławkowski Szczyt - dumna buła z konkretnym przewyższeniem

Zaledwie 7 kilometrów w jedną stronę i aż 1400 metrów przewyższenia. Taki schemat zakłada zdobycie Sławkowskiego Szczytu. Nie boję się, kondycja jest, mówili że nudno, ale nie takie nudy w górach już przerabiałam. Chcę spróbować, ta buła kusi mnie od dawna, bo choć od strony Smokowca kształtem przypomina Babią Górę, to jakoś w Tatrach Wysokich się znalazła. Możliwość wejścia na Sławkowski szczyt jest tylko jedna – niebieskim szlakiem ze Starego Smokowca i przeciętnie zajmuje około 4 godzin.

Wschód słońca w Górnym Smokowcu

Dumna buła

Do realizacji planu przystępujemy około 6:30, a dzień zapowiada się wybornie. Choć poranek wita nas delikatnym chłodem, to wraz z pierwszymi promieniami słońca zmieniam outfit na letni. Szlak niebieski na początku prowadzi bitą drogą, a potem zakosami pozwala zdobyć kolejne metry wysokości. Wierzchołek góry jest nieustannie widoczny, ale staram się nie myśleć, że dzieli mnie od niego około 1,5km w pionie, aura jest wyśmienita. 

Początek szlaku w Smokowcu

On

Na szlaku

Nieustanny widok na szczyt, tym razem spomiędzy modrzewi

Po 40 minutach marszu docieramy do skrzyżowania z Tatrzańską Magistralą, a niebieski szlak odbija w prawo. Niebawem wchodzimy w piętro lasu, który swoim miękkim podłożem sprawia moim stopom przyjemność. Przewyższenie następuje stopniowo, a ruch turystyczny choć spory jak na poranną godzinę, rozkłada się umiarkowanie. Turyści niepostrzeżenie się pojawiają i równie szybko znikają. Po upływie 15 minut docieramy do sławnego miejsca na trasie, a mianowicie Maksymilianki, która jest świetnym punktem widokowym w drodze na Sławkowski i może być również celem samym w sobie. Miejsce rozpoznać można z daleka po barierkach i opisanej panoramie w kierunku masywu Łomnicy.

I plan – Pośrednia Grań; II plan – Durny Szczyt, Łomnica i Wielka Łomnicka Baszta

Na Maksymiliance

Jeszcze jedno zbliżenie

Po krótkim odpoczynku ruszamy w dalszą drogę, a raczej wyższą. Szlak aktualnie prowadzi wśród kosówki, a kamienny dukt z czasem zamienia się w porozrzucane głazy, które dla kurdupla są niemałym wyzwaniem. Po drodze na szczęście nie brakuje widoków, które choć trochę rekompensują wysiłki. Po upływie godziny wychodzimy ponad piętro kosodrzewiny i od teraz wędrówka przebiega w skalnym terenie. Niestety wraz z wysokością żegnamy się z piękną pogodą i wchodzimy w chmury. Czasem rozgania je na moment wiatr, jednak w pewnym momencie krajobraz na dobre spowija mgła, a zimne podmuchy skutecznie uprzykrzają wędrówkę. Nie widzę wierzchołka, nie widzę szlaku, trwam w błogiej nieświadomości. 

Kolejna widokówka

Zbliżenie na Łomnicę w chmurach

Jaworowy Szczyt, Mały Lodowy i Pośrednia Grań

Ostatnie przebłyski widoków

Tam gdzieś jest szczyt

Idę przed siebie, tracąc właściwie rachubę czasu. Nieustannie trawersuję zbocze ścieżką pośród głazowiska, a teren nie jest wymagający. Wciąż nic nie widać, a gdy podczas wspinaczki wśród upierdliwych piargów zaczyna siąpić, nadzieja umiera. W sensie nie na zdobycie szczytu, ale na pogodę na wierzchołku. Nie ma co dłużej się oszukiwać, będzie tylko gorzej. W pewnym momencie we mgle dostrzegam grupkę osób i nieopodal usytuowany krzyż. To koniec. Staję na szczycie Sławkowskiego, na wysokości 2452m n.p.m. po 4 godzinach parcia w górę. Buła zdobyta, widoków brak. 

Zdobyty 💪

Ilekroć obserwowałam Sławkowski ze Smokowca, przeważnie widziałam wierzchołek w chmurze. To chyba taki szczyt, który jakby pierwszy na drodze przechwytuje nadciągające kłęby. Do głowy by mi jednak dzisiaj nie przyszło, że przy takiej porannej pogodzie żylecie, może coś pójść nie tak. Teraz siedząc na jednym z kamieni na wierzchołku, nie widząc nic poza mgłą i trzęsąc się z zimna, rozmyślam co do cholery jest nie tak z tą górą… Nie jestem zła, w tym momencie dopadła mnie bezsilność, że za taki trud włożony w podejście, nie czeka nic poza rozczarowaniem. Na szczycie, tuż obok mnie, mają miejsce oświadczyny z toastem szampanem, i to chyba w nagrodę dla tych nowo zaręczonych na chwilę rozstępują się chmury. Niewiele, troszeczkę, no ale lepsze to niż nic 😊

Okno widokowe

Ostre granie

Nie rozsiadamy się zbyt długo na szczycie, ponieważ jest najzwyczajniej zimno, a na rozpogodzenie nie ma co liczyć. Rozpoczynamy zejście tym samym szlakiem, innej możliwości nie ma i powoli, najpierw piargami, a potem już kamiennym duktem pośród głazowiska stopniowo tracimy wysokość. Podczas zejścia chmury nieco się rozstępują, nawet mogę przez chwilę obserwować wierzchołek, czy Królewski Nos, którego nie zauważyłam, podchodząc w górę. Widoki po lewej na Tatry Wysokie wciąż pogrążone są w chmurach. 

Królewski Nos po prawej i ludziki na szlaku

Z tyłu szczyt

Kawałek góry

Wędrówka w skalnym terenie zajmuje godzinę, po czym ponownie znajduję się w piętrze kosówki. Nie wiem, czy można dosadniej określić ten etap, aniżeli dał mi nieźle w dupę. Kiedy szłam w górę wspominałam, że karły mają ciężko pokonać pewne odstępy między głazami, ale w dół jest znacznie gorzej. Kolana piszczą, stopy też piszczą. Pewnie nie byłoby tak źle, ale to moja szósta wędrówka w Tatrach z rzędu, co sprawia że nogi są już w nienajlepszym stanie. Decyzja zapada - jutro dzień przerwy, ale dziś muszę przetrwać ten odcinek. Nogi bolą, iść trzeba… Mija kolejna godzina, kiedy docieram do Maksymilianki, gdzie jest zgoła inaczej, aniżeli o poranku.

Maksymilianka 😟

Najgorszy odcinek jest już za mną. Obecnie podążam przez las i zmieniam odrobinę dalszy plan. Mieliśmy bowiem odwiedzić jeszcze Hrebienok i potem wygodnym asfaltem dotrzeć do Starego Smokowca, jednak przy obecnym stanie nóg, postanawiam zejść niebieskim szlakiem, bez dokładania sobie kilometrów. Tym samym wędrujemy jeszcze 1,5 godziny w ciągu i tylko jakaś niewidzialna siła dopchała mnie do samochodu.
Dzisiejsza wędrówka jednak w całokształcie wcale nie była złem wcielonym 😉 Muszę przyznać, że szlak na Sławkowski Szczyt wbrew opiniom krążącym po necie, wcale nie jest aż taki nudny i wymagający. W górę szło się całkiem spoko, a widoki na trasie, choć mieliśmy je tylko przez 2/3 drogi, naprawdę umilały tę wędrówkę. Nie dłużyła mi się, pokonałam spore przewyższenie w czasie zdecydowanie krótszym aniżeli zapowiadane. Wszystko było jak najbardziej ok, no może wszystko poza nagrodą na szczycie i zapierającą dech panoramą, a raczej jej brakiem. Ale takie są góry, a pogoda lubi w nich płatać figla. Zejście również nie byłoby takie masakryczne, gdyby nie dojechanie nóg kilkoma trekkingami z rzędu. Także reasumując, Sławkowski jest całkiem spoko bułą i warto tam się wdrapać, bo choć wygląda niepozornie, to kopuła szczytowa już ma charakter typowy dla pasma, w którym się znajduje. 

A.N.

07.09.2018