Mission impossible - Południowy Groń, Stoh, Chleb

Poranne chmury w Małej Fatrze już nas nie zniechęcają do wędrówki, ponieważ pojawiają się one codziennie i znikają jakoś w ciągu dnia. Dlatego w czwartek ruszamy na kolejną wyprawę, która jest niejako kontynuacja wczorajszej, ponieważ pierwotnie chcieliśmy machnąć wszystkie szczyty jednego dnia, ale powiedzmy że Rozsutce mnie zbytnio sponiewierały. Tak więc dziś stawiamy na Południowy Groń, Stoh oraz Chleb i mamy zamiar cieszyć się dniem, ile wlezie (a raczej tak nam się tylko wydaje). Udajemy się ponownie do Vratnej, by stamtąd ruszyć do pierwszego punktu na dzisiejszej trasie, a mianowicie Chaty pod Groniem. Szlak żółty zapowiada na miejsce 45 minut marszu, co pozytywnie nas nastraja z rana, a szlak delikatnie wznosi się w górę, nie wymagając od nas niczego poza podnoszeniem stóp. Po wczorajszej popołudniowej ulewie podłoże jest nieco mokre, chmury wciąż wiszą nad szczytami, jednak wierzymy, że wkrótce to się zmieni. 

Optymistyczne 45min

Pogoda też optymistyczna

Po zapowiadanych 45 minutach, a nawet kilku wcześniej, docieramy na rozległą polanę jeszcze skąpaną w porannej rosie. Po słońcu wciąż nie ma śladu, jednak spod niemrawych chmur powoli odsłania się błękit nieba. W schronisku spory ruch, dlatego nie wchodzimy do środka, by nie przeszkadzać noclegowiczom w śniadaniu. Cykamy kilka pamiątkowych zdjęć i ruszamy szlakiem żółtym w kierunku naszego kolejnego celu - czas zdobyć Południowy Groń, co ma nastąpić za około 1h 15minut.

Tam gdzieś kryje się Południowy Groń

Chata na Groniu

I w pakiecie

O szlaku na Groń zdążyło mnie poinformować kilka górskich duszyczek, więc jestem nastawiona na solidne podejście, zresztą trochę na własne życzenie, bo po wczorajszym zejściu z pamiętnego Rozsutca zapragnęłam tak ostro jedynie wchodzić. No to mam… Na początku stok jest całkiem, całkiem, może nie idealny, ale nie takie wzniesienia się pokonywało. Ochoczo idziemy w górę, czasem spoglądając za siebie – na odsłaniające widoki i pojawiające się promienie słońca. 

Za nami

Robi się pogoda 😃

To co następuje potem jest całkiem inną historią. Podejście powoli i skutecznie się wyostrza, by nie powiedzieć, że rośnie w pionie, a końca tegoż stoku nie widać. Ale podejście to jest pryszcz w porównaniu z podłożem. Jak wspomniałam wczoraj przeszła całkiem konkretna burza wieczorem, więc jest mokro. Nie… mokro to zbyt urocze słowo. Ziemia pod butami staje się lepka i śliska, więc każde dwa kroki w przód = jeden ślizg w tył. Zapieranie na kijach niewiele w tej sytuacji pomaga ponieważ tułów swoje, a nogi swoje. Trochę to śmieszne, trochę straszne, ale siły uciekają z nas niemiłosiernie. W dobrych humorach trzyma nas tylko rozpogodzenie, aż do momentu, gdy nagle włazimy w chmury, które nie zeszły z wierzchołka Południowego Gronia. A może to i dobrze, że tak wisiały, bo niespodziewanie w tej mgle, wietrze i zimnie docieramy na szczyt… Ubieramy się na szybkości, osłaniamy przed wiatrem i szamamy kanapki, co by doładować energię po morderczym szlaku. 

Taki warun powitalny na szczycie

Siedzimy z lekka zmarznięci, z przemoczonymi skarpetami, które czym prędzej zmieniamy i czekamy na rozpogodzenie, które niechybnie przychodzi. I to jest ten moment, by popatrzeć na krajobraz, który nas otacza – na Stoha, Rozsutca oraz zielone grzbiety tej uroczej Małej Fatry. Teraz całe podejście idzie w zapomnienie, a oczy mogą chłonąć to, po co się tu znalazły. Na szczyt trzeba się wszakże napracować, bo w godzinę pokonaliśmy zaledwie 1,5km przy 800m przewyższenia, ale mogłabym tak codziennie dla takiej panoramy. 

Widok na południe

Zielone kopy

Kolejnym naszym celem jest Stoh, na którego musimy się nieco cofnąć, ponieważ nie leży stricte na naszej pętli. Wędrujemy szlakiem czerwonym, który prowadzi malowniczym grzbietem do krainy zielonych dywanów. Chmury na dobre znikają i teraz pozostaje nam tylko powoli stawiać kroki i rozglądać się wokół. Grzbiet Stoha delikatnie rozciąga się przed nami, natomiast z tyłu góruje Południowy Groń wraz z wierzchołkiem Steny. Wiatr wciąż towarzyszy naszej wędrówce, ale na dobre pojawia się również słońce, które nieuchronnie zmusza nas do rozbiórki. 

Połuniowy Gruń i Steny-severny vrchol

Stoh

Sielanka

Tam niedawno byliśmy – Chata pod Gruniem

Szlak jest niesamowicie przyjemny – nie tylko krajobrazowo, ale przede wszystkim trekkingowo. Ścieżka wije się pośród kwiecistych polan, raz delikatnie wznosząc, by po chwili subtelnie opadać. Przed nami pojawia się niebawem wspomniany Wielki Rozsutec, który wczoraj został ujarzmiony i który również mnie sponiewierał. Dzisiaj prezentuje się genialnie, a w połączeniu ze Stohem efekt jest niesamowity. Po 30 minutach docieramy na Stohove Sedlo, które jest skryte niczym zaginiona arka pośród gąszczu liści. Baczne oko Bartka wypatruje tabliczkę i tym oto sposobem… w sumie to nic się nie dzieje 😜 Mijamy przełęcz i lecimy dalej. 

Rozsutec w chmurach

Stoh coraz bliżej

Za nami bajka

Stohove Sedlo 😉

Zupełnie nieświadomi nadciągających kłopotów ruszamy dalej przed siebie, by pokonać, jak nam się wydaje, szybkie podejście na Stoha. Po chwili znikamy w lesie i nagle przypomina nam się wspinaczka na Południowy Groń, tyle że ze zdwojoną siłą, a raczej gliną… Zacieniony teren między drzewami skrywa niechlubną tajemnicę i mokre błoto, które na podejściu daje nam ostro w tyłek i znowu cały ciężar przenosimy na ręce. Nie to mnie jednak martwi… Tędy musimy wszakże jeszcze zejść… 😱 Nie bacząc na przeciwności losu przemy w górę, by po 20 minutach zasuwać ponownie malowniczą ścieżką. Podejście kondycyjnie należy do tych solidniejszych, aczkolwiek z Groniem nie ma co go porównywać. Idziemy miarowym tempem, by w cudownych okolicznościach przyrody po 55 minutach stanąć na szczycie Stoha. 

Widoki z podejścia

Na szczycie

Na południowy-zachód

Kopuła szczytowa

I Rozsutec się w końcu pokazał w całości

Na szczycie oczywiście robimy solidną przerwę, doładowujemy energię, mimochodem się opalamy i zaczynamy zawijać w dół, bowiem przed nami jeszcze długa droga. Na początek czeka nas powtórka z rozrywki, czyli odcinek na Południowy Groń, wliczając ślizgawkę błotną w krzaczorach. Najpierw delektujemy się soczystymi widokami, by potem z rozwagą stawiać każdy krok, by nie usmarować się w brązowej mazi… I całość wychodzi nam całkiem sprytnie, aż do momentu kiedy widzę kije Bartka w powietrzu, a do moich uszu dochodzi znamienne „Kurwaaaaaa” 😜 Na szczęście upadek jest podparty, więc nie dochodzi do kąpieli błotnej 😜

Tu było całkiem fajnie

Tu już zdecydowanie gorzej

A tu już pełen relaks

Cali zgrzani tym stresującym odcinkiem, wyłaniamy się na znany nam grzbiet i teraz pełni optymizmu ponownie zdobywamy Południowy Groń, mając do dyspozycji jeszcze znakomitsze widoki. Na szlaku spotykamy coraz więcej ludzi, pogoda robi się wyśmienita, a podejście nie takie wcale solidne. Ten odcinek wyjątkowo przypadł mi do gustu w Małej Fatrze. Chyba to połączenie zadziornego Rozsutca i masywnego, aczkolwiek łagodnego Stoha oddają cały klimat tego pasma górskiego. Wszystko pokryte tą sielankową zielenią i milionem różnobarwnych kwiatów porastających zbocza. Wcale mnie nie dziwi, że jest uznawane za jedno z najpiękniejszych pasm słowackich. 

Różnorodność w pakiecie

On solo

I on też solo

Po nieco ponad godzinie docieramy na Południowy Groń, gdzie robimy chwilę przerwy na odpoczynek i kanapkę. Jednak chwila jest tym razem dosłowna, ponieważ nieco niepokoi nas czas – wybija godzina 14:00. I nic nie byłoby w tym dziwnego, ale nasz dzisiejszy plan zakłada powrót na dół kolejką ze Snilovskego Sedla, co by nie obciążać już i tak mocno dojechanych kolan, a kolejka planowo kursuje do 16:00 - bynajmniej takie info można znaleźć w sieci. Szybko kalkulujemy drogę, patrzymy na zegarek… Trzeba ruszać i to żwawo… Od teraz zaczyna się walka z czasem, czyli jakby nie było „mission impossible”. Ruszamy grzbietem, trzymając się wciąż szlaku czerwonego i zaliczamy kolejne zejścia i podejścia, tym samym zdobywając oba wierzchołki Steny. Lecimy jak na załamanie karku, tylko czasem cykając foto, a ciągłe i intensywne podejścia wykańczają nas okrutnie… 

Steny

Tyle jeszcze przed nami

Za nami

Bajka

Nie mam już siły tak gnać i najchętniej siadłabym tu i teraz, i nie ruszyłabym się przez najbliższą godzinę, ale wizja zejścia ze Snilovskiego nie pozwala mi tego zrobić. Jesteśmy już coraz bliżej, zaliczamy szczyt Hromove, a i Chleb pojawia się na horyzoncie. Jest już tak blisko, ale czas ucieka nieubłaganie, nie możemy zwolnić ani na chwilę, bo każda minuta jest drogocenna. I chociaż krajobraz jest sielankowy, to zupełnie nie potrafię się teraz na tym skupić. Tak bardzo chciałabym się zatrzymać, zamknąć oczy i złapać głęboki wdech, oddychać górami, nie myśleć tylko czuć… Ale nie tym razem… 

Hromove na horyzoncie

Aż chciało by się zatrzymać na chwilę…

Chleb na wyciągnięcie ręki

Zielono 💚

Dopiero na Chlebie okazuje się, że tak lecimy, iż po godzinie zdobywamy szczyt, gdzie spragniona, głodna i z bolącą głową, padam na południowe zbocze i oddycham. Jest pięknie. Dopiero teraz doceniam chwilę, teraz doceniam lodowaty wiatr i palące słońce. Górską ciszę i ludzki hałas. Oddycham głęboko, choć wiem, że to nie koniec wyścigu z czasem, ale jeszcze chwilę, jeszcze kwadrans, może pół godziny wykorzystam tylko na odpoczynek, bo za te katorgi się należy, bo zamiast pałać zachwytem i relaksować umysł, głowę cały czas zaprzątała myśl – zdążyć przed 16:00… 

Nareszcie!

W kierunku Wielkiego Krywania i Snilovskiego Sedla

Stamtąd przyszliśmy

Tak jak wspomniałam, po krótkim odpoczynku wstajemy i zmierzamy w kierunku górnej stacji kolejki linowej. Nogi zaczęły już powoli odczuwać obciążenie i to nie tyle dniem dzisiejszym, co wczorajszym. Idę trochę wolniej niż zwykle, uważnie stawiając kroki na kamieniach i odliczając metry do końca wędrówki. Przyznam, że pod tym względem Mała Fatra daje nieźle w dupę. Suma przewyższeń, ilość męczących podejść oraz jeszcze bardziej morderczych zejść sięga zenitu i cholera! tu trzeba mieć naprawdę dobrą kondycję i jeszcze silniejsze kolana, inaczej wszelkie ułomności wyjdą nikczemnie na wierzch. Na całe szczęście droga do kolejki trwa zaledwie 25 minut… 

Niczym oaza na szlaku

Na początku jak Ci głupcy lecimy po bilety, a tam zastajemy kartkę, iż kolejka w dniu dzisiejszym kursuje do 18:00… I nie można tak po prostu takiej informacji wrzucić na stronę?! Może kilka duszyczek nie pędziłoby na złamanie karku, by nie doznać trwałego uszczerbku na zdrowiu. No nic, kupujemy te bilety za 8,5€ od głowy i teraz już zupełnie spokojnie zmierzamy do bufetu po zimne cole i ciepłe hranolky. Siadamy i chilloutujemy się przy bajecznych widokach. Teraz możemy do oporu. 

Teraz jest czas na kontemplację

W kierunku wąwozu Tiesnavy

Trochę lansu

Po upływie znacznej „chwili” zbieramy się na lanovke, która w 10 minut zwiezie nas do Vratnej, co jest opcją najzajebistszą z zajebistych w dniu dzisiejszym 😄 I faktycznie gondola powoli zasuwa w dół, a my podziwiając widoki, rozprostowujemy nogi w wagoniku, by po upływie 10 minut znaleźć się przy Vratnej Chacie i samochodzie. To się nazywa przyjemne zakończenie wędrówki. 

Pełen relaks!

Koniec…

Dzisiejszy dzień był chyba maksymalnie zwariowany i żaden nie obfitował w tak skrajne, śmieszne i bolesne przeżycia. Bo czy jeszcze pamiętacie, że na początku zmordował nas Południowy Groń, potem prześlizgał Stoh, wybiegał grzbiet do Chleba i dopiero zrelaksowała kolejka? Działo się oj działo, ale to było piękne zakończenie pobytu w Małej Fatrze. Nazajutrz bowiem chcieliśmy zawitać w Wielkiej Fatrze, po raz pierwszy i jedyny, niestety burzowa pogoda pokrzyżowała nam plany. Ale może tego lata mieliśmy zakochać się tylko w jednej Fatrze, a na tę Wielką jeszcze będzie czas…? A dzisiejszy dzień to było piękne podsumowanie pobytu, tak zwariowane jak i my wariaty jesteśmy 😉

A.N.

06.07.2017