Zapomniane zakątki Słowacji – Magura Orawska

Z Magurą Orawską właściwie wiąże się całkiem ciekawa historia, bowiem szczyt ten intrygował nas, od kiedy tylko zaczęliśmy jeździć w Tatry przez Słowację, czyli będzie już ze 4 lata. Początkowo była to góra całkiem nieznana, jednak niebywale charakterystyczna, co zawdzięcza wieży na wierzchołku, świecącej niczym latarnia morska pośród otaczających ją oceanów pól. Tak mijały miesiące, a my wciąż zastanawialiśmy się, co to za wzniesienie. W końcu zaczęłam zagłębiać się w najdalsze czeluścia internetów i odkryłam, że ten oto szczyt to Magura Orawska, zwana również Magurką, a nazwa ta z pewnością jej nie wyróżnia spośród miliona innych Magurek. Wyróżnia ją natomiast aspekt charakterystycznej wieży i kiedy wiedzieliśmy już gdzie iść, zapragnęliśmy tam po prostu wyleźć. Mijały kolejne miesiące, ale napięty górski grafik wciąż nie przewidywał terminu zdobycia tego niepozornego szczytu. Usiadłam więc znowu nad mapą i zaczęłam analizować dostępne trasy. Wyklarował się całkiem solidny plan, więc pozostało nam czekać na dogodny termin. Termin nadszedł w roku 2017 i zaraz opowiem Wam od początku, jak z tą Magurką sprawa wygląda 😉

Tak nas ta Magura Orawska kusiła 😉

Magura Orawska położona jest w paśmie o tej samej dźwięcznej nazwie i wznosi się na wysokość 1107m n.p.m., dumnie dominując nad Jeziorem Orawskim i miejscowością Namestowo. Jej sylwetka jest charakterystyczna nie tylko ze względu na wybitność w kotlinie, ale także dzięki wspomnianemu przekaźnikowi telekomunikacyjnemu, usytuowanemu na jej szczycie. Tak więc Magurkę bez problemu dostrzeżemy zarówno w dzień, jak i w nocy. Na wierzchołek w zasadzie można dotrzeć aż z pięciu stron, jednak problem z zaplanowaniem trasy polegał na braku jakichkolwiek internetowych inspiracji. Czy ktoś tam w ogóle chodzi…? Finalnie skupiam się na szlakach w pobliżu jeziora i tak powstaje całkiem sympatyczny, aczkolwiek umiarkowany kilometrowo plan. Zgodnie z koncepcją o 8:00 rano docieramy do miejscowości Slanická Osada i szybko odnajdujemy początek żółtego szlaku.

Slanická Osada – startujemy

Znajdujemy się obecnie na wysokości 645m n.p.m., czyli do pokonania będziemy mieć około 450 metrów przewyższenia. Tabliczki na szczyt przewidują 2h marszu, więc czym prędzej ruszamy w drogę, a wędrówkę rozpoczynamy pośród mgieł i w temperaturze oponującej w okolicach 0°C. Narzucamy solidne tempo, które ma za zadanie nas szybko i skutecznie rozgrzać. Podążamy dość szeroką, bitą drogą początkowo łagodnie, by po chwili pojawiło się nieco ostrzejsze podejście. Jest na tyle długie, by rozgrzać, jednocześnie na tyle krótkie by nie zmęczyć. Tak oto znajdujemy się w lesie świerkowym, który owiany mgłami wygląda naprawdę tajemniczo. 

Szlak żółty

Tajemniczy las

Po około 15 minutach zaczyna coś się dziać i bynajmniej nic strasznego 😉 Wraz z upływem czasu znajdujemy się rzecz jasna wyżej, tym samym pozostawiając mgły za sobą. Niebo nad nami staje się szaro-niebieskie, a pierwsze promienie słońca nieśmiało przebijają się przez gęste chmury, tym samym rozświetlając krajobraz. Tajemniczy świerkowy las nagle staje się borem poprzecinanym setkami świetlnych laserów, a szare otoczenie szybko nabiera właściwych sobie kolorów. Słońce robi magiczny klimat, więc kolejny kilometr pokonujemy w ślimaczym tempie. Wchodzimy w przyrodę wszystkimi zmysłami, nie tylko patrząc, ale i wdychając ten charakterystyczny zapach drzew… 

Zaczyna się spektakl

Świerki na granicy światów

Słońce przedziera się przez mgłę

Świerkowa aleja – szlak żółty

Lasery

Kolejne lasery

Usłyszeć, zobaczyć, dotknąć i poczuć zapach lasu…

Kiedy rozpogadza się na dobre, a mgły rozstępują się niczym Morze Czerwone, możemy wreszcie iść bez przystanków. Szeroka bita droga wciąż prowadzi umiarkowanie w górę, a my przy tym w ogóle się nie męczymy. Słońce niesamowicie szybko ogrzewa powietrze i w końcu czuć, że jest wiosna. Po analizie mapy jesteśmy zdecydowanie nastawieni na leśną wędrówkę z kilkoma odsłoniętymi punktami, natomiast sam wierzchołek również nie nastraja na widoki. Dziś jednak nie ma to najmniejszego znaczenia, ponieważ najważniejsze że cała wędrówka jest dla nas podążaniem w nieznane, czymś kompletnie nowym, a instynkt odkrywcy jest dzisiaj zachwycony.

Na co nam widoki, kiedy ja tak lubię las

Po łącznie 35 minutach docieramy do drogi asfaltowej, która będzie nam towarzyszyć przez najbliższych kilka kilometrów. Idziemy przed siebie zupełnie sami, nie mijając żadnych istot żywych, ale być może ze względu na wczesną porę. Wciąż mam przeczucie, że później kręci się tu sporo miejscowych. Wtem z zamyślenia wyrywają nas 3 sarenki, które po krótkim spojrzeniu przebiegają nam drogę i znikają w lesie. Po upływie kolejnego kwadransu docieramy do pierwszej widokówki, której cały czas wypatrywaliśmy. Kawałek białego placka na mapie nieuchronnie wskazywał, iż coś będzie widać, a tu wcale nie takie byle coś, tylko Tatry pośród morza chmur. Całkiem sympatyczna ta trasa 😉

Morze chmur i Tatry Zachodnie

Nasz kierunek

Czas ucieka zupełnie niepostrzeżenie, a my wciąż spacerowym tempem podążamy w górę. Naprzemiennie idziemy cieniem, bądź w promieniach słońca, a wiosenne powietrze w końcu pozwala nam ściągnąć czapki. Pogoda dziś sprawdza się wręcz co do minuty, począwszy od porannych mgieł, po bezchmurne niebo w godzinach przedpołudniowych. Popołudniu podobno mają pojawić się na niebie cumulusy, ale kto by się tym przejmował, kiedy wokoło jest tak smakowicie. Zresztą ten zachwyt z obcowania z przyrodą nie wziął się tak zupełnie znikąd. Po 3 tygodniach górskiej posuchy każdy spacer nad poziomem morza jest wybawieniem od wszelkich miejskich problemów. Mam nadzieję, że dzisiejszy dzień rozpocznie pogodową passę i odtąd polecimy ze zdobywaniem szczytów niczym rozszalała burza 😉 Obecnie podążamy południowym stokiem Starej Góry, a nagły prześwit między drzewami pozwala nam zaobserwować szczyt Magury Orawskiej i jej nieodległe położenie.

Widać już wierzchołek

Zbliżenie na nadajnik

Po zaledwie kilkunastu krokach docieramy do rozstaju Prehaliny i zmieniamy szlak na niebieski, który doprowadzi nas wprost na szczyt Magurki. Co ważne stąd będziemy również rozpoczynać zejście alternatywną trasą do Namestova, tak by sobie maksymalnie urozmaicić dzień. Rozstaj jest całkiem widokowy – z jednej strony możemy rzucić okiem na Tatry, których zarys dzisiaj niestety nie powala, z drugiej nieźle prezentuje się Pilsko. Sprawdzamy, ile czasu pozostało nam na szczyt, po czym ruszamy dalej. 

Rozstaj Prehaliny

Słowacki grzybek

Pilsko

Po pokonaniu kilkuset metrów pośród gęstych świerków pojawia się całkiem przyzwoita widokówka na Namestovo, Jezioro Orawskie oraz Beskid Żywiecki, a zwłaszcza Babią Górę i Pilsko. Wiosna w dolinie kontrastuje z ośnieżonymi wierzchołkami najwyższych szczytów Beskidów, a jezioro pokryte jest delikatną warstwą mgły. Zaskakuje nas ta trasa bardzo pozytywnie takimi prześwitami. Niby ciągle „nudny” las, a jak pojawi się okno widokowe to takie konkret. 

Námestovo i Oravské Beskydy

Námestovo

Babia Góra i mgły na Jeziorze Orawskim

Niebawem szlak skręca zdecydowanie w lewo, a my wciąż spokojnie stawiamy kolejne kroki na asfalcie. Jest godzina 9:30, a na niebie zaczynają pojawiać się pierwsze białe obłoki. Idziemy wprost na szczyt Magurki, lecz siły powoli opadają. Jesteśmy nastawieni na posiłek na szczycie, gdy wtem po lewej stronie między drzewami dostrzegamy drewnianą altankę. Nie zastanawiając się, czym prędzej zmierzamy w kierunku polany, gdzie również jesteśmy sami, a z lasu dochodzą jedynie odgłosy ciętego drzewa.

Altanka przy szlaku

Z widokiem na szczyt

Po doładowaniu energii ruszamy w dalszą drogę. Stąd pozostaje około 30 minut na szczyt, co jest bardzo optymistyczną wiadomością. Chcemy w końcu tę Magurę ujarzmić 😉 Wędrówka wciąż przebiega drogą jezdną aż do kolejnej krzyżówki zwanej „Pri Studnicky”. Na rozstaju w zasadzie nie jest zaznaczone, ile konkretnie czasu pozostaje na szczyt, natomiast zgodnie z mapą nie będzie to więcej niż 10 minut. Żegnamy się w końcu z asfaltem na poczet leśnej ścieżki, która od razu pnie się ostro w górę. Krótkie, ale intensywne podejście daje nam namiastkę górskiego wysiłku fizycznego. 

Pri Studnicky

Przy studni

Tędy na szczyt

Ostatni odcinek mija naprawdę szybko, a między drzewami możemy dostrzec nie tylko nadajnik, ale również Tatry i Babią Górę. Przy lepszej widoczności panorama byłaby naprawdę smakowita, natomiast dziś musimy sobie pomagać wyobraźnią. Niebawem docieramy na szczyt, gdzie znajdziemy tabliczkę z wysokością oraz oczywiście charakterystyczną wieżę. Teren jest ogrodzony siatką, ale co ciekawe brama jest otwarta i wręcz nakłania, by wejść do środka. My jednak nie czujemy takiej potrzeby i zresztą mamy dziwne wrażenie, iż ktoś nas obserwuje z góry. Otoczenie trochę zakrawa o scenę z horroru, a opuszczone miejsce ma w sobie coś niepokojącego. A może to tylko umysł płata nam figla…? Robimy oczywiście pamiątkowe zdjęcia, ale na popas jakoś nie ma ani warunków ani ochoty. Postanawiamy, że przerwę zrobimy ponownie na polanie. 

Tuż pod szczytem

Widoczność nie powala, ale Tatry są!

Na szczycie cicho i pusto…

Opuszczona wieża

Niebawem rozpoczynamy zejście, które aż do rozstaju Prehaliny będzie przebiegać tą samą trasą. Odcinek leśną ścieżką mija w oka mgnieniu, po czym składamy kije i zasuwamy asfaltem w dół. Wciąż jesteśmy zupełnie sami i chyba nie ma już mowy o spotkaniu kogokolwiek w tych rejonach. Coraz bardziej podoba mi się pasmo Magury Orawskiej 😃 Po około 25 minutach ponownie znajdujemy się na polanie i ponownie zmierzamy ku altance na relaks. Tutaj cisza przeplata się ze śpiewem ptaków i zapachem świerków… 

Odpoczynek

Posiedzieliby?

Relaks można by przedłużać w nieskończoność, ale trzeba się w końcu ruszyć. Kontynuujemy marsz drogą jezdną i po kwadransie meldujemy się na rozstaju, skąd wciąż zacnie prezentuje się Namestovo i Beskid Żywiecki, z tym tylko wyjątkiem, że widać Jezioro Orawskie, które wcześniej było spowite mgłą. Ponownie leci seria zdjęć, po czym skręcamy w lewo na niebieski szlak. 

Babia Góra, Jezioro Orawskie oraz Namiestowo

Pilsko i Namestovo

Ścieżka początkowo prowadzi nas rozległą polaną, by za moment schować się w lesie. Niebawem dostrzegamy kilka fioletowych kwiatków tuż obok szlaku, a szczerze powiedziawszy niedługo ta niewinna polanka może być całkiem pokaźnym fioletowym dywanem. Tak czy inaczej czuć tę wiosnę już wszędzie. Jak wspomniałam, tak się dzieje i po chwili znikamy w lesie. Szlak jest porządnie oznaczony, ale ścieżka jakby ledwo widoczna. Na ściółce leży pełno igieł i szyszek, co przy dużym ruchu turystycznym nie miałoby prawa bytu. Tutaj jednak jest zupełnie odwrotnie i jesteśmy przekonani, że zupełnie nikt nie zapuszcza się w te rejony. Ten las jest jakby dziewiczy i uznajemy, że właśnie zakłócamy jego spokój. Niesamowicie klimatyczny ten szlak… Magiczny… 

Pierwsze tegoroczne 😊

Pierwszy plan

Drugi plan

Ścieżka pośród świerków

To naprawdę jest szlak 😉

Po około 30 minutach wygodnego zejścia opuszczamy las i wychodzimy na widokową polanę. Dokładnie widzimy, ile drogi nam zostało do mostu w Namestowie, natomiast problem zasadniczo jest jeden: gdzie u diabła tą polaną prowadzi szlak...? Z kilku ścieżek wybieramy złą, ale widząc w dole wydeptane trawsko idziemy na przełaj. Instynkt włóczęgi nas nie zawodzi i faktycznie odnajdujemy niebieską farbę. 

No i gdzie teraz?

Zadowoleni z siebie i swojego sprytnego pomysłu podążamy z uśmiechem na ustach. Miasteczko w zasadzie jest już na wyciągnięcie ręki, gdy nagle przed nami wyrasta ogrodzona firma i dom niczym z serialu Dynastia. Ale gdzie jest do cholery szlak? Przecież jesteśmy tak blisko, a przed sobą do wyboru mamy płot lub skrawek ciasno ułożonych drzew, wydających się nie do pokonania. Ciśniemy się więc w te drzewa, łamiąc pod butami gałązki, przeprawiamy przez potok, a potem podążamy jakimś polem. Finalnie i szczęśliwie docieramy do drogi jezdnej, praktycznie tuż przy moście w Namestowie. A szlak? Na szlaku ktoś wybudował dom i ch… chodzić trzeba naokoło 😜 My tymczasem spoglądamy ostatni raz na góry i kierujemy się w prawo drogą 520. 

Diablak ponad taflą Jeziora Orawskiego

Magurka padła

W zasadzie byliśmy przekonani, że do samochodu będziemy zmuszeni wracać brzegiem wąskiej drogi, pozbawionej nawet pobocza. Gdy jednak zbliżamy się do ów jezdni, nagle spostrzegamy po lewej stronie schodki prowadzące do chodnika, położonego nieco poniżej asfaltówki. Deptak chyba nie jest zbyt uczęszczany, ponieważ powoli zarasta go trawa, więc wnioskujemy, że raczej między miejscowościami turyści nie maszerują. Dla nas jest to wspaniała informacja, że zamiast drałować drogą, możemy bezpiecznie spacerować chodnikiem, a 3-kilometrowy odcinek mija tak szybko, iż nie zdołaliśmy się ani zmęczyć, ani ponarzekać 😉

Trotuar wśród świerków

Dzisiejszą trasę zaliczam zdecydowanie do spacerowych i niewymagających. Widoki może i pojawiają się sporadycznie, ale jak już są to konkretne, a przede wszystkim różnorodne. Szlak w większości prowadził przez cudowny świerkowy las, a gra świateł dziś robiła robotę. Absolutnie nie twierdzę, że trasa jak i szczyt są powalające, ale było naprawdę miło i cicho, a brak ruchu turystycznego jeszcze bardziej mnie przekonuje, by tam wrócić. Dla mnie osobiście Magura Orawska to taki zapomniany zakątek słowackich Beskidów, który ma w sobie szczyptę magii 😊

A.N.

25.03.2017